บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 5 หน้า 4
วายูนยิ้มเขินๆ “ใช่ค่ะ ไม่ว่าตอนนี้โลกจะเปลี่ยนไปแค่ไหนดิฉันก็ยังชอบอ่านหนังสือ มากกว่าอ่านจากหน้าจอคอมพ์อยู่ดี”
“เหมือนผมเลย”
“ตอนดิฉันเด็กๆ คุณปู่มักจะอ่านหนังสือให้ฟัง แต่พอโตขึ้น ดิฉันกลับต้องเป็นฝ่ายอ่านหนังสือให้ท่านฟัง ช่วง เวลาที่ดิฉันได้อ่านหนังสือให้ท่านฟังเป็นช่วงเวลาที่ดิฉันมีความสุขมากที่สุดเวลาหนึ่งเลย”
รามิลหน้าสลดลง “แต่คุณน้าของผมไม่เคยมีเวลาให้กับผมยังงั้นเลย ชีวิตของคุณน้ามีแต่เรื่องธุรกิจอยู่ตลอดเวลา”
“แต่ท่านก็เลี้ยงดูคุณมาอย่างดี..ไม่ใช่เหรอคะ”
รามิลหน้าเศร้าแว่บหนึ่ง “ก็...ดีครับ” เขาตัดบท “ไปดูทางโน้นกันดีกว่า” รามิลดึงมือวายูนแล้วเดินนำไป
ที่ Sisi Museum รามิลเดินจูงมือวายูนมาหยุดยืนดูรูปวาดของ Sisi ด้วยกัน
“SISI ได้ชื่อว่าเป็นจักรพรรดินีที่งามมาก ผมยาวเลยหลัง สูงถึง 172 ซม. แต่หนักแค่ 50 กก. เอวงี้..เล็ก นี๊ดนึง..แค่ 20 นิ้วเองค่ะ” วายูนพยายามทำมือประมาณ 20 นิ้วให้รามิลดู รามิลมองมือวายูนแล้วก็มองเอววายูน วายูนรับเบี่ยงตัวหลบด้วยความเขินอาย ไม่ยอมให้รามิลดูเอวของเธอ “ยุคนี้คุณจะหาผู้หญิงเอว 20 นิ้วไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ไม่งั้นคงต้องกินอย่างที่ Sisi กิน พระองค์ไม่กินเนื้อสัตว์เลย แต่ใช้วิธีคั้นเอาแต่น้ำจากเนื้อสัตว์มาดื่มแทน แต่ให้ดิฉันกินอย่างนั้นคงไม่ไหวล่ะค่ะ คงตายก่อนได้รับปริญญาแน่ๆ”
รามิลหัวเราะเสียงดัง วายูนเลยพลอยหัวเราะไปด้วย
วายูนกับรามิลเดินจูงมือกันมาที่ลานอนุสาวรีย์พระเจ้า FRANZที่ 2
รามิลมองหน้าวายูน “เหนื่อยไม๊วายูน เราเดินกันมาตั้งไกลแน่ะวันนี้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไม่เหนื่อย”
“แต่ผมเหนื่อยนี่..” รามิลเดินนำไปนั่งพักที่มุมหนึ่งเฉยเลย วายูนเลยต้องเดินตามไปนั่งด้วย “คุณกังวลเรื่องเต้นควิกวอลซ์ไหม เอางี้ มาลองซ้อมเต้นกับผมก่อนเป็นไง” รามิลฉุดมือวายูนให้ลุกขึ้น
วายูนขัดขืน “อย่าค่ะ อายคนอื่นเขา”
“ไม่เห็นต้องอายเลย เราไม่ได้ทำอะไรที่น่าอายสักหน่อย”
รามิลเริ่มเต้นนำ แล้วดึงลากให้วายูนเต้นตามไปด้วย วายูนเต้นตามด้วยความจำยอม ทีแรกก็เก้อๆเขินๆ และเกร็งๆอยู่ แต่รามิลไม่สนใจ พาเต้นไป ในที่สุดวายูนก็เต้นตาม.. ทั้งสองคนเต้นรำกันไป โดยไม่สนใจใคร..อย่างมีความสุข จนจบสเต็ป ทั้งคู่ลงนั่งแล้วหัวเราะให้แก่กัน
“เห็นไหม คุณเต้นได้ สวยด้วยสิ..” วายูนยิ้มอายๆ “วันงาน..อย่าลืมใส่ชุดสวยนะวายูน ผมจะรอดู..”
วายูนนิ่งไปทันที
ที่มหาวิทยาลัยเวียนนา ไฮดี้เอาเงินมายื่นคืนนิโคไล “เสียใจด้วยนะนิโคไล เสื้อตัวนั้น มีคนซื้อไปแล้ว..”
นิโคไลหน้าเจื่อนไป