บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 24
กลางวันกลางป่า อริยะควบม้านำมา..แต่ต้องชะลอม้าลงและแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างแปลกใจเพราะรอบตัวมืดสลัวลงจนแทบจะกลายเป็นกลางคืน เกิดสุริยุปราคา พระจันทร์กำลังกลืนอมบังพระอาทิตย์จนใกล้จะหมดดวง นกทั้งฝูงร้องระงมบินกลับรังกันแทบไม่ทัน อริยะมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างพรั่นพรึง คีรินและกองกำลังม้าตามมาทัน ทุกคนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า..ม้าหลายตัวตื่นตระหนก
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น กลางวันจึงได้กลับกลายเป็นกลางคืนเยี่ยงนี้” คีรินแปลกใจ
“ลางร้ายเป็นแน่ คีริน..สิ่งนี้ปรากฏเหมือนในความฝันของเรามิมีผิด” ทุกคนใจเสีย..พูดอะไรไม่ออก “กลับจันทรปุระ..เราแน่ใจว่าเกิดเรื่องร้ายขึ้นที่นั้นแน่” อริยะสั่งแล้วบังคับม้าหันกลับทันที ฝูงม้าควบเต็มกำลัง
เชิงเขาทางขึ้นอาศรมสูริยะ สุริยุปราคาเต็มดวง บรรยากาศโดยรอบมืดมัว เสียงกา เสียงแร้ง ร้องก้องชวนขนลุก
กลุ่มทหารยืนแหงนมอง ทั้งหลอนทั้งตะลึงเหมือนถูกมนต์สะกด...ปุณณะตกอยู่ในอารมณ์นั้นเหมือนกัน
ทหารรีบเข้ามารายงาน “ท่านแม่ทัพ..ข้าไปพบท่านมหาพราหมณ์กัมพูที่กลางทาง ท่านมหาพราหมณ์บอกแก่ข้าว่าต้องการพบท่านเป็นการด่วน เพราะมีเรื่องสำคัญต้องแจ้งให้ท่านทราบ”
ปุณณะมองลงมาและเห็นทหารอีกสองนายกำลังช่วยกันแบกประคองกัมพูเข้ามาปุณณะรีบลงมาหา “ท่านมหาพราหมณ์..”
กัมพูพยายามเอื้อมมือออกมา “ท่านแม่ทัพ” ปุณณะจับมือกัมพูไว้แน่น “ฟังข้าให้ดี...จันทรปุระกำลังตกอยู่ในอันตราย”
เรือนเกศอาภา บรรยากาศยังมืดสลัวถึงขนาดอุษาถือโคมส่องสว่างนำทางออกมาจากเรือน ทั้งคู่ดูหวาดกลัวและเหมือนกำลังเร่งรีบจะไปที่ใดสักแห่ง
“เกศอาภา” เสียงปุณณะเอ่ยเรียก
“ท่านพ่อ”
ปุณณะเข้ามากับทหารติดตาม 2 นาย “เจ้ากำลังจักไปไหนกัน”
“ปราสาทเทวะ..ลูกจักไปขอร้องท่านมหาพราหมณีให้หยุดการบูชายัญถวายเทวะด้วยเลือดเนื้อของคนที่บริสุทธิ์เสียที”
“เจ้าไปมิได้เด็ดขาด...สิ่งที่เจ้าต้องทำตอนนี้คือหนีออกไปจากจันทรปุระให้เร็วที่สุด”
เกศอาภางงช็อก “ท่านพ่อ..”