บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 24 หน้า 4
ปราสาทเทวะ บุษกรเกรี้ยวกราดเพราะโกรธจัด ปัดเครื่องตั้งบูชาไฟล้มพังพินาศ “เจ้าพวกโง่เง่าไร้สติปัญญา นางหนีเล็ดลอดออกไปได้ โทษของพวกเจ้าคือความตายสถานเดียว” พวกทหารที่คุกเข่าอยู่ก้มหน้าลนลานด้วยความกลัว บุษกรใช้ดาบสูริยะฟันทหารตายอย่างเลือดเย็น
ปุณณะก้าวเข้ามา “หยุดเดี๋ยวนี้ บุษกร”
“ข้าคือมหาพราหมณีผู้กำลังจะขึ้นครองบัลลังก์เป็นกษัตริย์แห่งจันทรปุระ”
สูริยะก้าวตามเข้ามา “หยุดเรื่องโกหกหลอกหลวงของเจ้าได้แล้วบุษกร ข้ารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว..เจ้ามิใช่มหาพราหมณีตั้งแต่นี้ไป เพราะเจ้าคือกบฏต่อราชบัลลังก์”
บุษกรหัวเราะ “ใครกันแน่ที่คือกบฏ ดาบกษัตริย์เล่มนี้เทวะประทานแก่ข้า ทหาร...” ทหารกรูกันเข้าล้อมสูริยะและปุณณะ เห็นได้ชัดว่าทหารกลายเป็นคนของบุษกรไปแล้ว “เห็นกับตาเจ้าแล้วใช่รึไม่.ข้ามีผู้ภักดีและต้องการกษัตริย์องค์ใหม่มากมายเพียงใด..” ทหารล้อมพร้อมโจมตีทั้งคู่ บุษกรสั่ง “ข้าจะปูนบำเหน็จรางวัลให้อย่างงามกับมันผู้ใดที่ตัดหัวกบฏสองคนนี้ได้”
สิ้นคำบุษกร ทหารเข้าโจมตี ปุณณะ นอกจากต้องป้องกันตัวเองยังต้องคุ้มกันสูริยะด้วย
รุ่งสางพระอาทิตย์ขึ้นที่ขอบฟ้าบริเวณชายป่า ม้าของเกศอาภากับอุษา..วิ่งเหยาะตามกันมา
“เรามากันไกลมากแล้วหยุดพักเสียหน่อยเถิดเกศอาภา ม้าจะได้พักกินน้ำด้วย” อุษาเอ่ยบอก
ทั้งคู่ชะลอม้าให้หยุดและลงจากหลังม้า กำลังจะจูงม้าลงไปที่ลำธาร เกศอาภาชะงักเหมือนกังวล “อุษา...ข้าเป็นห่วงท่านพ่อ ข้าควรจักกลับไปช่วยท่านพ่อ”
“เราอุตส่าห์มากันได้ไกลขนาดนี้แล้วจะย้อนกลับไปอีกได้เยี่ยงไร”
“ข้าละอายใจเหมือนคนเห็นแก่ตัวในเมื่อบุษกรต้องการชีวิตข้า ข้าก็พร้อมจักเผชิญหน้ากับนางแลกกับอีกหลายชีวิตที่ต้องสังเวยความโกรธแค้นของนาง”
“แต่ข้าเชื่อว่าท่านลุงจักต้องจัดการกับทุกสิ่งได้ เราควรไปให้ถึงองค์อริยะที่ชายแดนเสียก่อน จักคิดอ่านเยี่ยงไร
ค่อยว่ากันอีกทีนึง”
เกศอาภายังคิดหนัก ในความเงียบเสียงฝูงม้าที่กำลังควบมาจากทิศนึงทำให้ทั้งคู่หันไปมอง “อุษา...เสียงม้า..”
“พวกมันไล่ตามเรามาทันแล้วหรือไร” อุษาตระหนก
“มิใช่..มิใช่ทิศทางจากจันทรปุระ”
เห็นฝูงม้าควบม้าแต่ไกลลิบ เกศอาภาเห็นก็จำได้ “อุษา..องค์อริยะ..องค์อริยะ”
อริยะควบม้านำทุกคนมา.. อริยะตะโกนก้อง “เกศอาภา”
บันไดขึ้นปราสาทเทวะ ศพทหารเกลื่อนพื้น สูริยะตกอยู่ในวงล้อมทหารกลุ่มหนึ่ง แต่ยังสู้ทั้งที่อ่อนล้ามากแล้ว
ปุณณะก็ถูกล้อมอยู่อีกมุมหนึ่งยังสู้ไม่ถอยทั้งที่อ่อนแรงเต็มที