บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 24 หน้า 5
ในปราสาทเทวะ บุษกรตะโกนใส่เทวะ“มันผู้ใดที่ทำให้มารหัวใจของข้ามันรอดพ้นความตายไปได้ ข้าจักสับมันเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าท่าน...เทวะ”
กัมพูพยายามลากสังขารเข้ามา “ความเคียดแค้นในใจเจ้ามันหล่อหลอมเจ้าจนสิ้นความเป็นคนไปแล้ว บุษกร”
บุษกรหันกลับมา “ท่านพ่อ...ท่านมาจนได้”
“ข้ามาเพื่อให้เจ้าได้สับเป็นชิ้นๆ อย่างที่เจ้าต้องการ..พ่อเองเป็นคนเปิดเผยแผนการชั่วร้ายของเจ้า”
บุษกรค่อยๆ หัวเราะอย่างเจ็บปวดขมขื่น “ข้ามันคนอาภัพ ทุกคนทอดทิ้งข้าแม้แต่พ่อบังเกิดเกล้าของข้าเอง ยังมิมีความรักจริงให้ข้าเลย”
“เจ้าหวังแต่จักได้ความรักแต่เจ้ามิเคยเผื่อแผ่ความรักให้ใครเลย..บาปที่เจ้าก่อมันหนักหนาจนมิมีสิ่งใดจักชำระล้างได้แล้ว..มันเป็นความผิดของพ่อเองที่เลี้ยงดูเจ้ามิดีพอ เจ้าจึงเห็นผิดเป็นชอบเห็นความสุขของผู้อื่นเป็นสิ่งต้องทำลายล้าง”
บุษกรน้ำตาร่วง “ท่านมาเพื่อประณามข้าให้ข้าสำนึกผิดเยี่ยงนั้นรึ..คนที่ผิดคือนังเกศอาภาต่างหาก คือเทวะของท่านต่างหาก ในเมื่อสร้างข้าให้ลืมตาดูโลกนี้แล้ว ไยเทวะของท่านจึงต้องสร้างนังผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาด้วย มันมาเพื่อแย่งชิงความรักไปจากข้าแล้วข้าผิดตรงไหนท่านพ่อ ข้าผิดตรงไหน” บุษกรระบายความคั่งแค้นเขย่าร่างกัมพูอย่างแรงแล้วปล่อยทิ้ง
“เทวะ...หากความตายของข้าจักช่วยแบ่งเบาบาปที่บุตรสาวข้าก่อขึ้นได้บ้าง ได้โปรดเมตตารับความตายของข้าเป็นเครื่องเซ่นสังเวยด้วยเถิด” กัมพูร้องขอเทวะเพราะความที่รักลูกมาก
กัมพูพยายามกระเสือกกระสนไปให้ใกล้องค์เทวะที่สุดอย่างยากลำบาก มือพยายามเอื้อมไปสุดกำลังเพื่อให้ได้สัมผัสองค์เทวะเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไปไม่ถึง..กัมพูขาดใจตายบนพื้นลานบูชาเทวะ บุษกรนิ่งงันไป..ยืนมองร่างกัมพูไม่คิดจะเข้าไปประคองหรือแสดงความเสียใจใดๆ ทั้งสิ้น
บุษกรตะโกนลั่น “คนอย่างข้ามิมีวันยอมแพ้”
บันไดขึ้นปราสาทเทวะ สูริยะฟันทหารคนสุดท้ายล้มลงขาดใจ ตัวเองเหนื่อยแทบขาดใจยืนไม่อยู่ต้องใช้ดาบยันพื้นทรงตัวเอาไว้ ปุณณะแทงทหารคนสุดท้ายล้มตึงหงายหลัง ศพทหารตายเกลื่อนพื้น สูริยะทรุดลงคุกเข่ากับพื้นเหมือนสิ้นเรี่ยวแรง ปุณณะก้าวข้ามศพทหารที่ตายเข้ามาหาสูริยะ
“มิมีความเจ็บปวดครั้งใดทำร้ายข้าได้เท่าครั้งนี้..ดาบในมือข้าต้องใช้ปกป้องอำนาจของข้าด้วยการฆ่าฟันคนของข้าเอง” สูริยะสะเทือนใจอย่างที่สุด
ปราสาทเทวะ ประตูบานใหญ่ทางเข้าชั้นในปราสาทค่อยๆ ถูกดันปิดเสียงดังกึกก้อง บุษกรผละออกมาจากการปิดประตูเดินกลับมากลางลานบูชา..ศพกัมพูถูกจัดให้นอนในท่าสงบหน้าแท่นบูชา บุษกรมองดูศพกัมพูด้วยหัวใจเย็นชาแต่น้ำตาไหลไม่หยุด..นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเทวะอย่างดูหมิ่นดูแคลน