บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 24 หน้า 3
ปราสาทเทวะ บุษกรช็อกขัดใจ “ไม่พบตัวนาง..หมายความว่าเยี่ยงไร”
“มิมีใครสักคนบนเรือน..พระอัครชายาเกศอาภาคงหนีไปแล้ว” ทหารรายงาน
บุษกรกำดาบในมือแน่น เกี้ยวกราด “ไปตามลากตัวนางกลับมาให้ข้าให้ได้ มิเช่นนั้นโคตรเง่าของพวกเจ้าจะต้องสังเวยชีวิตแทนนาง”
ด่านประตูเมือง ทหารอยู่ในการปฏิบัติหน้าที่อย่างแข็งขัน ม้าสามตัวควบตามกันมาจะออกนอกเมือง
ทหารนายหนึ่งถือคบออกมาขวางหน้าด่าน “นั่นใคร ค่ำมืดแล้วจักไปไหนกัน”
“ข้าเอง...แม่ทัพปุณณะ” ปุณณะแสดงตัว
“ท่านแม่ทัพ..” ทหารแสดงความเคารพ
“ข้าจะออกไปส่งหลานชายข้า...เปิดประตูเมือง” ปุณณะสั่ง
“ข้าได้รับคำสั่งจากเบื้องบน ให้ตรวจตราคนเข้านอกออกในให้ละเอียด”
“แม้แต่ข้า เจ้าก็จะกล้าตรวจเยี่ยงนั้นรึ”
“ท่านมหาพราหมณีเป็นผู้ถือดาบกษัตริย์แทนองค์อริยะสูริยะในเวลานี้”
“เช่นนั้นก็เชิญ”
ทหารถือคบและดาบเข้ามาตรวจส่องดูอีกสองคนบนหลังม้า เกศอาภาและอุษาแต่งตัวเป็นชายอย่างรัดกุมไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน ปุณณะแอบลุ้นมือกำดาบกระชับเตรียมตัวเผื่อกรณีฉุกเฉิน
ทหารตะโกนบอก “ผู้ชาย..มิใช่ผู้หญิง..เปิดประตู”
ประตูเมืองถูกเปิดออก ปุณณะ เกศอาภา และอุษาควบม้าตามกันไป
นอกเมือง ม้าสามตัวควบตามกันมาในความมืดสลัว ปุณณะชะลอฝีเท้าม้าลง “พ่อส่งเจ้าสองคนได้เพียงเท่านี้ จงมุ่งหน้าไปตามดาวดวงนั้น องค์อริยะคอยเจ้าอยู่เมื่อพบองค์อริยะแล้วบอกเขาว่าอย่าเพิ่งย้อนกลับมาจันทรปุระจนกว่าพ่อจักส่งข่าวไปกับคนของเรา”
“ท่านพ่อ ต่อจากนี้จักเกิดอะไรขึ้น” เกศอาภาสีหน้ากังวล
“มิมีใครรู้..เหมือนกับที่เราก็มิรู้ว่าจันทรปุระมาถึงวันนี้ได้เยี่ยงไรกัน..เจ้าสองคนรีบไปก่อนที่นางจักรู้ตัว..มิเยี่ยงนั้น
อันตรายใหญ่หลวงอาจจักทำให้เจ้ามิได้พบองค์อริยะอีกเลย”
“ท่านลุงไปกับเราเถิด” อุษาเอ่ยขอร้อง
“ข้ามีหน้าที่ต้องปกป้ององค์สูริยะ แม้ด้วยชีวิต องค์สูริยะก็ต้องปลอดภัย เจ้าไปกันได้แล้ว”
เกศอาภากัดฟัน ไม่ให้เสียน้ำตา “ท่านพ่อ..ท่านดูแลตัวเองด้วย”
ปุณณะกัดฟัน พยักหน้ารับคำแล้วเฆี่ยนม้าเกศอาภาให้วิ่งทะยานออกไป อุษาควบม้าตามเกศอาภาไป