บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 22
บนถนนสายจะออกนอกเมือง รถของปารมีแล่นตามรถของเกรียง รถสองคันแล่นตามกันไปห่างๆ
โยสิตาจดจ่ออยู่กับรถคันข้างหน้า “แกอย่าให้คลาดสายตาเชียวนะ”
“มือระดับนี้แล้ว...รับรองน่า..แต่แกคิดว่าสองคนนั้นกำลังจะไปไหนกัน”
“ไม่รู้...อาจจะไปหาที่ซ่อนศิลาจารึกแผ่นนั้นก็ได้ ยังไงก็ให้ตัวเองพ้นผิดไว้ก่อน”
“ถามจริงๆ แกแน่ใจได้ยังไงว่าศิลาจารึก อยู่ในรถคันนั้น”
“ถ้าแกเห็นอย่างที่ฉันเห็น แกจะเข้าใจเอง...แกมองข้างบนนั่นสิ”
ปารมีมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือรถเกรียงแล้วแทบช็อคตาค้าง กลุ่มหมอกควันสีเทาดำ รูปร่างเป็นปีศาจติดตามรถเกรียง
ในรถเกรียง กฤตธรซักถามข้อสงสัยที่เกิดขึ้นมากมาย “เรากำลังจะไปที่ไหนกันครับอาจารย์”
“ที่ที่เหมาะสมที่สุด ที่จะทำลายศิลาแผ่นนี้”
“ถึงขนาดต้องทำลายเลยเหรอครับ”
“วิญญาณของบุษกรกลับไปใช้ร่างกายของคุณเมธาวีไม่ได้แล้ว ก็เหลือศิลาแผ่นนี้อย่างเดียวที่จะเป็นที่สิงสู่...ยังไงก็ต้องทำลายครับ อย่างน้อยที่สุดก็ตัดกำลังวิญญาณร้ายไม่ให้สร้างความเดือดร้อนมากไปกว่านี้”
“ที่ที่อาจารย์ว่ามันคือที่ไหนครับ”
“ที่ที่ควรเป็นที่อยู่ของมัน..ที่ที่มันจากมา” เกรียงเอ่ยตอบสีหน้าเคร่งขรึม
ปารมีร้อนรน “เอาแน่เหรอวะโย...ถ้าศิลาจารึกนั่นมันเกี่ยวกับเรื่องอาถรรพ์ เรื่องผีผู้หญิงที่ชื่อบุษกรจริง มันก็น่ากลัวอยู่นะแก”
“ศิลาจารึกนั่น มันคือทั้งชีวิตของพ่อฉัน มันคือสมบัติของชาติ ยังไงเราก็ต้องเอามันคืนมาจากคนเห็นแก่ตัวพวกนี้ให้ได้..มากันถึงขนาดนี้แล้วไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วผักบุ้ง”
“เอาไงเอากัน ฉันหลวมตัวมากับแกแล้วนี่” ปารมีสีหน้าเคร่งเครียดตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป