บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 19 หน้า 4
“ท่านมหาพราหมณ์กัมพูเองก็ยังกังวลว่าอาจเป็นลางบอกเหตุร้าย”
“ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ ข้าจะไม่ยอมให้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับจันทรปุระของเราแน่ เจ้าวางใจเถิด”
เรือนกัมพู กัมพูนั่งกินข้าว โดยมีบุษกรปรนนิบัติอยู่ใกล้ๆ กัมพูอิ่มข้าวและล้างมือในอ่างข้างตัว
“อาหารฝีมือลูกคงรสชาติไม่ถูกปากท่านพ่อ ท่านจึงกินน้อยนัก”
“เจ้ามีน้ำใจหุงหาให้พ่อกินทุกวัน เท่านี้พ่อก็ซึ้งน้ำใจเจ้าแล้ว เจ้าเองก็ซูบผอมไปมาก ควรกินให้อิ่ม เจ็บไข้ไปจะลำบาก”
“ลูกขอพรจากองค์เทวะทุกวัน ขอให้ท่านพ่อแข็งแรงแลอยู่กับลูกไปนานๆ”
“เทวะคุ้มครองแลให้พรผู้อยู่ในความดี ความถูกต้องเสมอ”
“ถึงลูกจะต้องล้างบาปที่ลูกก่อขึ้นด้วยการสวดมนต์ถวายเทวะไปตลอดชีวิตลูกก็จะทำ”
“ดีแล้ว..ขอเทวะสถิตในใจเจ้าตลอดไป” กัมพูขยับจะลุกออกไป
“ท่านพ่อ...คนเราตายแล้วไปไหน” กัมพูชะงัก นิ่งที่เจอคำถามนี้ “ไปอยู่กับเทวะ แลเป็นอมตะตลอดไปใช่รึไม่”
“ขึ้นอยู่กับความเมตตาจากเทวะ เจ้าถามทำไม”
“ลูกแค่ต้องการแน่ใจแลก้าวข้ามความกลัว หากเวลานั้นของลูกมาถึง”
กัมพูมองบุษกรด้วยความกังวล บุษกรยกสำรับออกไป
กลางคืน ในปราสาทเทวะที่มืดสลัวมีเพียงตะเกียงไส้น้ำมันที่จุดบูชาอยู่หน้าแท่น ในนี้เหมือนไม่มีใครอยู่แล้ว ร่างตะคุ่ม ๆของชายสองคนที่แต่งกายรัดกุมอำพรางหน้าตาตัวเอง ช่วยกันหอบห่อผ้าใส่ของมีค่าที่ปล้นมาได้เข้ามาในปราสาท
โจรคนแรกถาม “เจ้าแน่ใจรึว่าจะซ่อนมันไว้ที่นี่”
“ที่นี่ปลอดภัยที่สุด ใครก็คาดไม่ถึงหรอกว่าจะเป็นที่ซ่อนสมบัติอย่างดี” โจรคนที่สองมองหาซอกมุมที่ลับตาคาดไม่ถึงแล้วจัดแจงยัดห่อผ้านั้นเข้าไปซ่อนไว้ “คืนวันพรุ่ง เราจะปล้นเรือนไอ้เศรษฐีวายุอีกหลังนึง รวบรวมสมบัติได้มากพอ เราจะรีบหนีไปจากจันทรปุระทันที”
โจรทั้งสองซ่อนสมบัติเสร็จแล้วพากันออกไปจากปราสาท บุษกรที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังฐานแท่นบูชา เดินออกมามองจนแน่ใจว่าโจรพากันไปแล้ว บุษกรเดินมาที่ที่ซ่อนสมบัติ ดึงห่อผ้านั้นออกมาจากที่ซ่อน แกะห่อผ้าออกดู ในห่อผ้านั้นคือแก้ว แหวน เงินทอง เครื่องประดับมีค่ามากมาย เดาไม่ออกว่าบุษกรคิดอะไรอยู่