บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 14 หน้า 2
“ลับหลังข้า ท่านก็พูดเยี่ยงนี้กับหญิงอื่น”
“จักให้ข้าสาบานก็ได้ ข้าพูดเยี่ยงนี้กับเจ้าคนเดียว”
“สาบานว่าเยี่ยงไร”
“สุดแท้แต่เจ้าสิ”
“วันใดท่านทอดทิ้งข้า ท่านจักต้องมีอันเป็นไป แผ่นดินจักกลืนกินท่านทั้งเป็น...ท่านยังกล้าสาบานรึไม่”
“ข้าสาบาน....ข้า”
บุษกรเอื้อมมือมาปิดปากอริยะ“อย่าทีเดียว ข้าเพียงล้อท่านเล่นเท่านั้น... ข้าจักทนเห็นคนที่ข้ารักถูกฝังทั้งเป็นได้เยี่ยงไรกัน... แค่ทุกคืนทุกวัน ข้ามีท่านแลท่านมีข้าเยี่ยงนี้ตลอดไป ข้าก็มีความสุขยิ่งนักแล้ว”
อริยะขยับตัว และลงนอนหนุนตักบุษกร บุษกรรวบรวมเส้นผมอริยะที่ร่วงติดอยู่กับหวี ปั่นรวมเป็นก้อนเก็บไว้ในกำมือ
วันใหม่ หน้าเรือนบุษกร บริวารประจำการที่เสลี่ยงหน้าเรือน บุษกรเดินตามพวกนางบริวารลงมาจากเรือน บุษกรขึ้นเสลี่ยง ขบวนเสลี่ยงเคลื่อนออกไปจากหน้าเรือน อุษา คีริน ซุ่มดูอยู่มุมหนึ่ง
อุษาสงสัย “นางจักไปไหนของนาง”
“หากไปใกล้ๆ ก็คงมิขึ้นเสลี่ยง”
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นโอกาสดีของเราน่ะสิ ที่จักขึ้นไปค้นหาหลักฐาน”
“เจ้าฉลาดมาก ฉลาดกว่าที่ข้าคิดไว้ซะอีก”
“นี่ชมหรือด่ากันแน่”
“เอาเถอะน่า โอกาสเป็นของเราแล้วขอให้เจ้าโชคดี”
อุษาอึ้ง “หมายความว่าไง เจ้าจักให้ข้าขึ้นไปคนเดียวรึ”
“ข้าจักตามขบวนของนางไป จักได้รู้ว่านางไปไหน ไปทำอะไร”
“คนเห็นแก่ตัว ทิ้งกันกลางคันอย่างนี้ได้เยี่ยงไร”
“เรากำลังแข่งกับเวลา เจ้าจักกลับไปเรือนพระอัครชายาเลยก็ได้ แต่ถ้านางถามเจ้าก็ตอบไปละกันว่าเจ้าทิ้งโอกาสทอง เพราะเจ้าตาขาวเกินไป” คีรินแยกตัวออกไปทันที
อุษาตะครุบตัวไม่ทัน ฉุนจัด
ที่ตลาด ชาวบ้านที่สัญจรไปมา ต้องเปิดทางให้ขบวนเสลี่ยงของบุษกร บุษกรบนเสลี่ยง โยนเงินในห่อผ้าเล็กๆ โปรยลงมาเป็นทานแจกผู้คนรายทาง หน้าตาฉ่ำบุญ ชาวบ้านเก็บทานที่บุษกรโปรยลงมากันอย่างปิติตื้นตัน คีริน
เดินตามขบวนของบุษกรห่างๆ ทำทีปะปนเป็นชาวบ้านอย่างแนบเนียนไม่ให้ผิดสังเกต บุษกรโปรยทานไปสอดส่ายตาไปเหมือนตั้งใจมองหาใครสักคน จนเห็นหมอผียืนอยู่มุมหนึ่ง หมอผีมองมาที่บุษกร มือบุษกรล้วงหยิบห่อผ้าเล็กๆ ออกมาจากชายพกแล้วเขวี้ยงห่อผ้านั้นไปที่หมอผี หมอผียิ้มกริ่มแล้วก้มลงเก็บห่อผ้านั้น ขบวนบุษกรเคลื่อนไปเรื่อยๆ คีรินที่ตามมาสังเกตการณ์ ไม่ได้ผิดสังเกตอะไรจนกระทั่งหมอผีเก็บห่อทานนั้นแล้วเงยขึ้นมาเห็นหน้า คีรินชะงัก หมอผีเดินแทรกผู้คนหายไปทางหนึ่ง คีรินพยายามปิดบังตัวเองสะกดรอยตามหมอผีไป