บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 14 หน้า 4
จู่ๆ อริยะก็ชะงักแล้วหยุดนิ่งเหมือนสติสัมปชัญญะกลับคืนมา ค่อยๆ หันมามองหน้าบุษกร “บุษกร ?”
“ข้าเอง... ทำไมรึ”
“ข้าเหมือนนอนหลับไปนานมาก อยากจะลืมตาตื่นแต่ข้าก็ลืมตามิขึ้น”
“ท่านเป็นไข้ พิษไข้ก็ทำให้เป็นเยี่ยงนี้ทุกคนน่ะแหละ”
“เหมือนมีบางอย่างที่ข้าต้องทำ แต่มิได้ทำ”
“เรากำลังจะต้องไปร่วมงานบวงสรวงสังเวยจันทราด้วยกันเยี่ยงไรเล่า”
“ข้านอนหลับไปนานเท่าไร”
“ชั่วคืนแลวันเท่านั้น”
“เกศอาภาล่ะ” บุษกรชะงัก มันชัดเจนว่ามนต์เสื่อมแล้ว “ในความฝันของข้า..เหมือนข้าได้เห็นนาง”
“ประเดี๋ยวเราก็ได้พบนางในพิธี” อริยะลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินออกไปเบลอๆ บุษกรเฉลียวใจ ทรุดลงข้างตั่งแล้วใช้มือควานหาตุ๊กตาอาคม ควานแล้วควานอีกก็ไม่พบ จนต้องมุดเข้าไปดูให้เห็นกับตา บุษกรกำมือแน่นแล้วทุบลงอย่างแรงบนตั่ง เพราะค้นพบว่าเสียรู้และถูกล้วงคองูเห่าเสียแล้ว บุษกรกัดฟันแน่น “เกศอาภา”
เรือนเกศอาภา อุษาตาลีตาเหลือกรีบกลับขึ้นมาบนเรือน “พระอัครชายา..พระอัครชายา”
เกศอาภารีบออกมาดู “อะไรกันอุษา มีเรื่องอะไร”
“ข้าได้มาแล้ว หลักฐานความผิดของนาง”
“เจ้าพูดถึงอะไรอุษา”
“ข้าเข้าไปเห็นมากับตา ไอ้สิ่งนี้เป็นแน่แท้ที่ทำให้องค์อริยะฟั่นเฟือนไม่รู้ตัวเยี่ยงนี้” อุษาคลำหาตุ๊กตาอาคมที่เหน็บมากับชายพก คลำหาจนรอบเอวก็ไม่พบ “มันหายไปไหนแล้ว หายไปได้ยังไง” อุษาแทบบ้า
“อุษา เจ้าตั้งสติให้ดี แล้วค่อยๆ เล่ามา ว่าเกิดอะไรขึ้น”
อุษาปล่อยโฮ หมดเรี่ยวแรง “ข้ามันโง่ ข้ามันซุ่มซ่ามเอง เจ็บใจนัก เจ็บใจจริงๆ” อุษาทุบตีตัวเองด้วยความเจ็บใจ
เกศอาภาได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ
คืนพระจันทร์เต็มดวง ภายในปราสาทเทวะ ตะเกียงน้ำมันถูกจุดถวายหน้าแท่นบูชาองค์เทวะ สว่างไสวมลังเมลือง พอๆ กับดอกไม้ที่มากมาย กัมพูสวดบูชาเทวะเสร็จ และขอพรเสียงดังฟังชัด เบื้องหน้าเทวะ
“ขอเทวะเมตตาแลประทานพร ขอจันทรปุระมีแต่ความสงบสุข ศัตรูมุ่งร้ายเพทภัยนานา จงอย่ากร้ำกราย แลจงวินาศไปด้วยบุญบารมีแห่งองค์ราชา ขอความเจริญรุ่งเรือง จงสถิตเสถียรในจันทรปุระตราบกาลนาน...”
กัมพูวางถ้วยน้ำมันบูชาบนแท่น แล้วผายมือให้สูริยะ สูริยะถือถ้วยน้ำมันบูชาเข้าไปวางที่แท่น แล้วกอบกลีบดอกไม้ในอ่างขึ้นสาดซัดไปที่รูปเทวะ เป็นการบูชา