บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 23 หน้า 4
บุษกรกรีดร้องโหยหวนเหมือนเจ็บปวดมากจนตัวงอบิด ทุกคนตกใจ บุษกรลุกขึ้นพรวด กระทืบเท้าปัง ชี้หน้าสูริยะ บุษกรทำเสียงทุ้มต่ำ “พิธีสังเวยบูชาข้าจักมิมีวันเกิดขึ้น การตัดสินใจของเจ้าคือจุดจบของจันทรปุระ มันกำลังจักล่มสลาย มันกำลังจักมาถึงการวิบัติ จันทรปุระกำลังจักสูญหายไปจากแผ่นดินนี้”
บุษกรกรีดร้องเหมือนภายในจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ บุษกรล้มฟุบพับลงกองกับพื้น ทุกคนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
บุษกรนอนอยู่กับพื้นค่อยๆ ลืมตาขึ้น อริยะปฐมพยาบาลอยู่ข้างๆ “ท่านมหาพราหมณี...”
บุษกรลุกขึ้นนั่ง มองรอบตัวอย่างงงัน “เกิดอะไรขึ้น”
“ท่านลุกขึ้นพูดอะไรบางอย่างแล้วท่านก็ล้มลง”
“ข้าพูดอะไร ข้ามิรู้ตัวข้าเลย” ทุกคนมองหน้ากันแปลกใจ “ข้ารู้สึกเหมือนมีร่างดำทะมึนปรากฏตัวอยู่ด้านหลังบัลลังก์องค์สูริยะ แล้วร่างนั้นก็โถมปะทะข้า ข้าพยายามขัดขืนแต่ก็ต่อสู้กับพลังนั้นมิได้” ทุกคนเงียบ “แน่แล้ว พลังอำนาจนั้นคือเทวะ ข้ารับรู้ได้ด้วยจิตของข้า..บอกข้าเถิดเทวะบอกอะไรกับพวกท่าน”
อริยะยังอึ้งงัน
วังสูริยะ สูริยะกังวลใจเอ่ยกับอริยะ “เทวะลงมาประทับร่างของนางเพราะต้องการบอกชะตากรรมของจันทรปุระ”
“ท่านพ่ออย่าเพิ่งกังวลไปเลย ลูกเชื่อว่าทุกสิ่งต้องมีหนทางแก้ไขเทวะเมตตา แลมิเคยทอดทิ้งพวกเราท่านย่อมมิประสงค์ที่จักเห็นความวิบัตินั้นดอก”
“เทวะประสงค์สิ่งใดพ่อจักยอมทำทุกอย่าง ขอเพียงจันทรปุระรอดพ้นจากความวิบัติเท่านั้น”
บริเวณภายนอกวังสูริยะ ปุณณะเดินคุยมากับอริยะ “เทวะมิเคยสำแดงความห่วงใยถึงเพียงนี้ ครั้งนี้สิ่งที่จันทรปุระต้องเผชิญอาจเป็นเรื่องหนักหนา”
“ท่านพ่อกังวลมาก ข้าได้แต่ปลอบใจหากภัยร้ายนั้นปรากฏชัดแจ้งข้าเชื่อมั่นว่า เราต้องจัดการกับมันให้สิ้นซากได้..แต่นี่..”
อริยะยังพูดไม่ทันจบ คีรินเข้ามาพอดี “องค์อริยะ..ท่านแม่ทัพ”
“สีหน้าเจ้ามิสู้ดี..คีริน..มีเรื่องอะไร”
คิรินรายงาน “ม้าเร็วจากชายแดนด้านเหนือกลับมาแล้ว..พร้อมกับข่าวมิสู้ดี”
ท้องพระโรงวังสูริยะ สูริยะตั้งใจฟังด้วยความเครียด
ปุณณะรายงาน “เมืองด้านเหนือคงได้ข่าวผลัดเปลี่ยนราชบัลลังก์คงคิดว่าจันทรปุระกำลังอ่อนแอ จึงยกกองกำลังเข้ามา”
“ไพร่พลมากมายขนาดไหนมีข้อมูลรึไม่ท่านแม่ทัพ” สูริยะซัก
“มิมาก..อาจจะแค่หยั่งเชิงเรา”