บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 21 หน้า 3
เมธาวีหันขวับกลับมา “ชีวิตเมย์ อยู่ไปก็ไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว”
“ฟังพี่นะเมย์...นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา”
“แล้วจะให้เมย์ทำยังไง” เมธาวีหันขวับกลับมาทางโยสิตาที่อยู่ข้างล่าง ชี้หน้าโยสิตา“ในเมื่อนังผู้หญิงคนนั้นเข้ามาขวางทางความรักของเรา ในเมื่อพี่กฤตเลือกที่จะมีมันแต่ทิ้งเมย์” โยสิตาขนหัวลุก กลายเป็นจำเลยที่ถูกศาลพิพากษา “เมย์ก็ขอตายต่อหน้าพี่กฤต ขอให้ความรักที่พี่กฤตมีต่อมันสมหวังตลอดไปก็แล้วกัน”
ปารมีหวาดเสียวสุดๆ ขยับเข้ามาเกาะโยสิตาให้เบือนหน้าหนีภาพสยอง
“เมย์...อย่าคิดสั้นอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นคนที่จะต้องเสียใจที่สุดก็คือผมเอง...” กวินทร์ห้าม
“พอที...ฉันไม่เคยรักคุณแม้แต่นิดเดียว” เมธาวีหันขวับกลับมาทางกฤตธร “คนที่ฉันรักคือพี่กฤตคนเดียว เมย์เฝ้ารักเฝ้ารอพี่กฤตมานานแค่ไหน พี่กฤตรู้บ้างไหม”
“เมย์ฟังพี่ให้ดี ปัญหาทุกอย่างมีทางออกของมันเสมอ” กฤตธรปลอบ
“ไม่จริง ปัญหาของพี่กฤตคือ พี่กฤตไม่ได้ซื่อสัตย์กับเมย์ ไม่ได้มีเมย์คนเดียว” เมธาวีหันขวับกลับไปทางโยสิตา ชี้หน้า “แต่พี่กฤตกำลังจะมีมันด้วย” เมธาวีร้องไห้ฟูมฟาย
“คุณเมธาวี คุณกำลังเข้าใจผิด คุณคิดไปเองทั้งหมด ฉันกับคุณกฤตไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความเป็นเพื่อน....” โยสิตาร้องบอก
“โกหก” เมธาวีเสียงกร้าว
กสินทร์ช็อกตกใจ เมื่อเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น นาทีความเป็นความตาย เกรียงรีบตามออกมา
บนเฉลียงชั้นบน เกรียงเห็นร่างบุษกรทับซ้อนอยู่กับร่างเมธาวีลางๆ แล้วเลือนเข้ากลืนสนิทเป็นร่างเมธาวี
“เพราะถ้าแกไม่เข้ามา พี่กฤตเขาต้องมีฉันคนเดียว แกมันคือมารความสุขของฉัน” เมธาวีพล่าม
เกรียงแน่ใจว่าบุษกรสิงร่างเมธาวีจึงสั่งห้ามเสียงดัง “หยุดเดี๋ยวนี้.....ข้าสั่งให้หยุด”
เมธาวียังจ้องอยู่ที่โยสิตา แต่หน้าบุษกรจางๆ ที่สิงร่างเมธาวีอยู่ หันขวับมาจ้องเกรียงเขม็ง กฤตธรฉวยจังหวะสำคัญพุ่งเข้าชาร์ตตัวเมธาวีไว้ได้ ล้มคลุกกันไปบนพื้น หน้าเมธาวีซ้อนทับด้วยหน้าบุษกร บุษกรแสยะยิ้มอย่างสมหวังและสาแก่ใจ
ห้องพักแขกของเมธาวี แม่บ้านวางน้ำดื่มทั้งเหยือกไว้บนโต๊ะ อารมณ์เหมือนผ่านเรื่องสยองมาได้ไม่นาน แม่บ้านขยับออก เห็นกวินทร์ดูแลเมธาวีที่นอนอยู่บนเตียง กวินทร์เช็ดแขนและมือให้เมธาวี เมธาวีนอนหลับตาเหมือนหมดเรี่ยวแรง แม่บ้านจะออกจากห้อง หลีกทางให้โยสิตาที่เดินเข้ามา
โยสิตาบอกกับกวินทร์ “คุณกวินทร์ ฉันขอคุยกับคุณเมธาวีเป็นส่วนตัวได้ไหมคะ”
กวินทร์หันมามองโยสิตาอย่างเหนื่อยล้า พยักหน้าแล้วค่อยๆ ลุกออกไป โยสิตาขยับเข้ามาข้างเตียง “คุณเมธาวี”
เมธาวีลืมตาขึ้นมาทันที มีแต่ตาขาว ไม่มีตาดำ โยสิตาผงะนิดหนึ่ง แต่ตั้งสติได้ คิดว่าตาฝาดไปเอง
เมธาวีลุกขึ้นนั่ง “เธอคิดว่าฉันทำเรื่องที่โง่มาก”