บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 3
ภายในบ้านพักรับรอง ศิลปวัตถุ โบราณวัตถุถูกวางเรียงรายมากมายอย่างน่าตื่นตาตื่นใจ ชนิดที่คนธรรมดาไม่น่าครอบครองได้มากขนาดนี้ ของแต่ละชิ้นทำโค้ดหมายเลขห้อยเอาไว้ กสินทร์เดินนำโยสิตาเข้ามาชม กฤตธรเดินตามหลัง ชื่นชมโยสิตามากกว่าจะสนใจข้าวของ โยสิตารู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่ได้เห็น
“ตั้งแต่เด็กฉันเรียนหนังสือไปด้วยทำงานพิเศษไปด้วย เงินที่ได้มาก็ไม่ได้เอาไปกินไปเที่ยวที่ไหน ซื้อของเก่าหมด จนเพื่อนฝูงมันว่าฉันบ้ากันทั้งนั้น มันเป็นความสุขอย่างหนึ่ง หนูเข้าใจใช่ไหม” กสินทร์เอ่ยยิ้มๆ
“ค่ะ คิดว่าเข้าใจค่ะ” สายตาโยสิตาสอดส่ายมองหาศิลาจารึกแผ่นนั้น โดยเฉพาะเมื่อผ่านมาถึงหมวดหมู่งานแกะสลักหินทราย
“ก็อย่างที่หนูเห็นนี่แหละ เก็บไปเก็บมาจนไม่มีที่จะเก็บ..นี่ยังดีนะที่อาจารย์เกรียงแกมาช่วยแยกหมวดหมู่ให้”
“อาจารย์เกรียงแกเป็นที่ปรึกษาของคุณพ่อผม แกมีความรู้ทางประวัติศาสตร์เยอะ” กฤตธรรีบเสริม
“ค่ะ”
“หนูเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงมีความคิดจะทำพิพิธภัณฑ์ส่วนตัว ความจริงไอ้เรื่องจะตัดภาระออกไปจากตัวน่ะ มันง่ายนิดเดียว แค่ยกให้หน่วยงานรัฐไปดูแลต่อ...ก็จบ แต่หนูก็รู้ๆ อยู่ ของบางชิ้นในพิพิธภัณฑ์ของรัฐแท้ๆ มันยังล่องหนได้เลย เผลอๆ ไอ้ที่เราเข้าไปดูกันน่ะ ของปลอมทำขึ้นมาวางแทนของจริงทั้งนั้น” โยสิตามัวสอดส่ายสายตามองหาศิลาจารึก เลยไม่ได้ฟัง กสินทร์จึงเอ่ยถาม “ไหวไหมหนู” กฤตธรมองโยสิตาที่ท่าทางสนใจศิลปวัตถุจริงจัง กสินทร์เห็นไม่ตอบจึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง “หนู”
“คะ...ท่าน” โยสิตาตอบเลิ่กลั่ก
“คุณพ่อผมท่านถามคุณว่าไหวไหม” กฤตธรช่วยทวนคำถาม
“ไหวค่ะ..ดิฉันอยากทำงานนี้ค่ะ” โยสิตารีบตอบ
“ขอบใจมาก..หนูจะเดินดูให้ทั่วให้ละเอียดก่อนก็ได้นะ ตามสบาย ไป- นายกฤต” กฤตธรเหมือนไม่ได้ยินกสินทร์ เพราะมัวมองโยสิตายิ้มเคลิ้ม “นายกฤต” กสินทร์เรียกซ้ำ
“ครับ คุณพ่อ”
“ปล่อยหนูโยสิตาเขาตามสบายก่อน”
“ครับ” กฤตธรรับคำ แต่ยังไม่ละสายตาจากโยสิตา
“ครับแล้วก็ไปสิ” กสินทร์สำทับ
“ครับๆ” กฤตธรจำใจเดินตามกสินทร์ออกไป ทิ้งโยสิตาไว้