บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 3 หน้า 2
หน้าบ้านรับรอง กฤตธร กสินทร์ ทั้งคู่เดินออกมาด้วยกัน กฤตธรเทียวหันกลับไปมองเหมือนไม่อยากจากมา
“แกไปเจอแม่หนูช่างภาพคนนี้ที่ไหน นายกฤต” กสินทร์เห็นท่าทีลูกชายก็สงสัย
“เจอที่ไหน...เจอกลางถนนครับ คุณพ่อ” กฤตธรอ้ำอึ้ง
“กลางถนน” กสินทร์แปลกใจ
“เรื่องมันออกจะพิลึกกึกกือหน่อยนะครับคุณพ่อ คือผมซุ่มซ่ามทำกระเป๋าเอกสารหล่นกลางถนน แล้วเธออุตส่าห์เก็บมาคืนผมน่ะครับ”
“อืม”
“ผมรู้สึกว่าเธอเป็นคนมีน้ำใจน่ะครับ อะไรที่ตอบแทนได้ ผมก็ควรทำไม่ใช่เหรอครับคุณพ่อ”
“ข้ออ้างของแกมากกว่ามั้ง”
“คุณพ่อกำลังคิดว่าผมฉาบฉวย”
“พ่อไม่ได้คิดอย่างงั้น แค่แปลกใจมากกว่า เพราะแกไม่เคยพาสาวที่ไหนมาถึงบ้านเลย”
“ไม่รู้สิครับคุณพ่อ กับคนนี้ผมรู้สึก ผมบอกไม่ถูกเหมือนกัน”
“ก็ค่อยๆ ดูไป...ถ้าไม่เคยทำบุญทำกรรมร่วมกันมา ก็คงไม่ได้โคจรมาเจอกันในชาตินี้อีกหรอก”
“คุณพ่อเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ”
“ไม่มีความเห็นว่ะ แค่อาจารย์เกรียงแกพูดให้พ่อฟังบ่อยๆ” กสินทร์บอกลูกชายยิ้มๆ
ในบ้านรับรอง บรรดาของสะสม วัตถุโบราณที่เป็นงานหินแกะสลัก (เขมร-ทวารวดี) โยสิตามองหาศิลาจารึกเป็นเป้าหมายหลัก แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แวว
มุมหนึ่งของห้องเป็นตู้เก็บของเก่าที่เป็นของจุกจิก มีตู้หลายใบเป็นตู้ทึบมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน โยสิตาตั้งเครื่องหมายคำถามกับตัวเอง แล้วขยับไปที่ตู้ พยายามจะเปิดตู้ แต่ไม่สำเร็จเพราะถูกล็อคเอาไว้
“คุณอยากดูของในนั้นเหรอครับ” โยสิตาสะดุ้งหันกลับมา กฤตธรมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “น่าจะเป็นของชิ้นเล็กชิ้นน้อย ถ้าคุณอยากดูต้องขอกุญแจที่คุณพ่อ หรือไม่งั้นก็อาจารย์เกรียง”
“ไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้วันหลังก็ได้”
“คุณคิดว่างานนี้ต้องใช้เวลาเท่าไร”
“ฉันยังบอกคุณไม่ได้หรอกค่ะ”
“ดีครับ” กฤตธรยิ้ม
“ไม่ดีค่ะ งานที่ทำอย่างไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไร มันเป็นความทุกข์ของคนทำงานนะคะ”
“ถ้าคุณหมายถึง ค่าจ้าง คุณก็คิดมาให้เต็มที่ คุ้มกับเวลาที่ใช้ไปสิครับ คุณจะคิดเป็นงวดๆ ก็ได้ จะคิดตามจำนวนชิ้นงาน ผมก็ไม่ขัดข้อง”
“ของทั้งหมดมีเท่าที่เห็นในนี้ใช่ไหมคะ”