บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 7 หน้า 2
เรือนกัมพู กัมพูเดินข้ามธรณีประตูเข้ามาในห้อง บริวารคลี่ผ้าชิ้นต่างๆ ให้บุษกรเลือกและดูเหมือนจะไม่มีชิ้นไหนถูกใจเลย
“นี่รึที่ดีที่สุดของเจ้าแล้ว เอากลับไปคืนมันแล้วบอกไอ้พ่อค้าคนนี้ด้วยว่า ข้าต้องการแพรชั้นเลิศสำหรับงานแต่งของข้า มิใช่แพรพื้นๆ นุ่งอยู่กับเรือนเยี่ยงนี้” บุษกรโวยวาย
บริวารจำใจเก็บพับผ้าสวยๆ ทั้งหมดนั้นออกไป
“ทุกอย่างสำหรับเจ้าต้องดีเลิศเสมอ” กัมพูเอ็นดู
“ท่านพ่อ”
“เจ้าจักอารมณ์ขุ่นมัวไปไยบุษกร ยังมีเวลาอีกถมเถกว่าจะถึงวันงานอภิเษก”
“วันสำคัญที่สุดในชีวิตลูกทั้งที ลูกอดกังวลมิได้ท่านพ่อ”
“พ่อดีใจที่จักได้เห็นเจ้ามีความสุข เทวะบัญชาให้เจ้าแลองค์อริยะได้ครองคู่กัน วันข้างหน้าจันทรปุระจักยิ่งเจริญมั่งคั่งด้วยอัครชายาที่ช่วยค้ำชูบัลลังก์แห่งเจ้ามหาชีวิตนะลูกนะ”
บุษกรปิติอิ่มสุข
วังสูริยะ ทองคำบริสุทธิ์แต่รูปลักษณ์ดิบๆ ขนาดใหญ่เกือบเต็มฝ่ามือ ถูกวางลงบนมืออริยะ “เมื่อแรกสร้างเมือง พ่อตั้งจิตอธิษฐานแก่องค์เทวะให้ปกปักรักษาแลค้ำชูเมืองนี้ให้เจริญรุ่งเรือง ท่านพราหมณ์กัมพูชี้กำหนดตำแหน่งหัวใจของเมืองและขุดลงไปเพื่อลงหลักปักฐานเมืองจึงได้พบทองคำก้อนนี้” อริยะยกทองคำก้อนนั้นขึ้นจรดเหนือหัวอย่างบูชาเป็นของสูงของสำคัญ “อีกไม่นานเจ้าต้องครองบัลลังก์จันทรปุระต่อจากพ่อ ทองคำก้อนนี้เจ้าจงมอบให้แก่หญิงที่เจ้ารักแลจักร่วมสร้างอาณาจักรนี้กับเจ้า”
“เทวะแลท่านพ่อประสงค์สิ่งใด ลูกขอน้อมรับ” อริยะยกมือเหนือหัว
ชายป่านอกเมือง ฝูงม้าที่ควบตามๆ กันมาอย่างคึกคะนอง ม้าอริยะนำ โดยมีม้าคีรินควบตามติดทำความเร็วแข่งกัน ม้า 2 ตัวไล่บี้กัน คีรินควบม้าสุดฤทธิ์จะแซงอริยะให้ได้ แต่ดูเหมือนอริยะจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ ฝูงม้าควบแข่งกันมาฝุ่นตลบ เสียงตะโกนกระตุ้นม้าเร้าใจ ม้าคีรินกำลังจะแซงขนานขึ้นมาได้ มืออริยะฉกคว้าผ้าแสดงเส้นชัยนั้นไป
ได้เสียก่อนอย่างเฉียดฉิว อริยะหัวเราะสนุกเต็มที่ โบกผ้าผืนนั้นแสดงชัยชนะ
“ข้าต้องเสียผ้าคาดเอวผืนนั้นแก่ท่านอีกแล้ว เอาไว้ครั้งหน้าเถิด” คีรินเจ็บใจ