บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 7 หน้า 5
อุษาเดินเลาะชายป่ามาจากทางหนึ่ง มองหาแล้วตะโกนเรียก “เกศอาภา...เกศอาภา”
เกศอาภาวิ่งออกมาทางหนึ่ง “ทางนี้ อุษา ข้าอยู่ทางนี้”
อุษารีบวิ่งเข้ามาหา “เย็นย่ำแล้ว กลับเรือนเถิด”
“ข้ามิลืมเวลาดอกน่า”
อริยะตามเข้ามา “วันพรุ่งเจ้าอยากเรียนรู้วิชาใดอีก เกศอาภา”
เกศอาภาหันขวับไปทันที “เจ้ารู้ชื่อข้าได้อย่างไร”
“คนของเจ้าตะโกนชื่อเจ้าลั่นป่าออกอย่างนี้ คงมิได้มีข้าเพียงผู้เดียวดอกที่ได้ยิน” อริยะหัวเราะ
เกศอาภาหันขวับไปตาเขียวใส่ อุษาปิดปากตัวเอง เกศอาภาไม่ยอมเสียเปรียบ “แล้วเจ้าล่ะชื่อเรียงเสียงไร บอกข้ามาเดี๋ยวนี้”
“เจ้าอย่ารู้เลย”
“เจ้าเป็นโจรป่ารึไร จึงต้องปิดบังชื่อตัวเอง”
“ก็อาจเป็นเช่นนั้น”
“ดี...ข้าจะเรียกเจ้าว่า เจ้าโจรป่า” เกศอาภาสะบัดงอนออกไปทันที
อุษาจะวิ่งตาม อริยะร้องเรียกดักเอาไว้ “อุษา...ข้ามีเรื่องอยากถาม”
“นายข้าไปโน่นแล้ว”
“นายของเจ้าเล่าให้ข้าฟังว่า หลายวันก่อนนางเก็บโคมลอยได้ลูกหนึ่ง เป็นความจริงรึไร”
“เจ้าจะรู้ไปทำไม เจ้าโจรป่า”
“ตอบข้ามาคำเดียว จริงรึไม่”
“แล้วเจ้าคิดว่านายข้าจักโป้ปดให้ผิดบาปต่อเทวะเพื่อสิ่งไร..ในเมื่อข้าเองก็เห็นกับตา นายข้าเก็บโคมลอยลูกนั้นลงมาจากพุ่มไม้ หญิงนางนึงก็ก้าวเข้ามาตวาดใส่นายข้าเสียงดังว่า…”
เสียงเกศอาภาตะโกนมาแต่ไกล “อุษา”
“ข้าจักตามไปเดี๋ยวนี้..ถ้าเจ้าอยากรู้เรื่องอีกวันหลังข้าจักมาเล่าต่อให้ฟัง” อุษารีบวิ่งตามเกศอาภาออกไป
กลางคืน ห้องกฤตธร กฤตธรยังหลับอยู่ บุษกรยืนอยู่ปลายเตียง “สำคัญด้วยรึ เพราะข้าต่างหากที่ถวายโคมเบื้องหน้าเทวะ...เพราะข้าต่างหากที่มาก่อนมัน..อย่าได้อ้างบัญชาเทวะ หัวใจของท่านต่างหากที่ลำเอียง”
กฤตธรลืมตาตื่นขึ้นในจังหวะครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้นกฤตธรร้องเรียก “เกศอาภา”
บุษกรเจ็บช้ำน้ำใจ กฤตธรลุกขึ้นนั่งเพราะเห็นร่างจางๆ ของบุษกรค่อยๆ เลือนหายไปกับตา