บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 7 หน้า 3

“ครั้งหน้าของเจ้าเมื่อไรก็นัดมานะคีริน” อริยะโยนผ้าผืนนั้นคืนให้คีรินพร้อมหัวเราะกันสนุก ระหว่างที่คีรินมัดผ้าคาดเอว อริยะหันไปเห็นและมองอย่างสะดุดตา บนยอดภูเขาไม่ใกล้ไม่ไกล เกิดแสงสว่างวิบวับขึ้น เหมือนกะจกเงาสะท้อนแสงแดด อริยะต้องยกมือขึ้นป้องหน้า มองตัดฝ่าแสงแดด “พวกเจ้าคิดว่าบนยอดเขานั้นคือสิ่งไร”

ทุกคนมองไปและเห็นสิ่งเดียวกัน อริยะบังคับม้าควบออกไปทันที ทุกคนตามมุ่งหน้าไปที่ภูเขาลูกนั้น

ป่าครึ้มบนยอดเขา อริยะลงจากหลังม้าและก้าวเข้ามา เบื้องหน้าคือลานโล่งมีแต่หญ้าเขียวขจีและหินก้อนใหญ่

คีรินก้าวตามเข้ามาแล้วเอ่ยถาม“ท่านว่ามันคือสิ่งใด”

“เทวะเท่านั้นที่รู้..แต่มันเหมือนกวักมือเรียกข้าให้ดั้นด้นขึ้นมาจนถึงบนนี้ ก็คงมิพ้นเทวะบัญชาดอกคีริน” อริยะก้าวตรงไปที่หินใหญ่ก้อนนั้น จ้องมองอย่างตั้งจิตแน่วแน่แล้วออกแรงผลักหินก้อนนั้นเพียงลำพังไม่นาน ไม่ถึงกับเหงื่อแตก หินก้อนนั้นก็เคลื่อนออก ใต้หินก้อนนั้น พลอยสีเหลือง(บุษราคัม)รูปทรงดิบเป็นธรรมชาติแต่น้ำบริสุทธิ์มาก โผล่ขึ้นมาเหนือพื้นดินเล็กน้อย มืออริยะเกลี่ยดินแล้วหยิบพลอยเม็ดนั้นขึ้นมา “เทวะบัญชาโดยแท้ คีริน..ข้าจักฝังพลอยงามเม็ดนี้ลงในพาหุรัดและมอบให้หญิงที่ข้ารัก” อริยะชูพลอยเม็ดนั้นขึ้นส่องกับฟ้า สีเหลืองอำพันตัดกับท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม

ชายป่า เกศอาภานั่งคอยอริยะอยู่มุมหนึ่งอย่างกระวนกระวาย เพราะไม่มาตามนัดแน่ ชะเง้อมองแล้วยิ่งเซ็ง “ไม่มาก็อย่ามา...แล้วไม่ต้องเจอกันอีกเลย”

เกศอาภาลุกขึ้น เดินออกมา ร่างหนึ่งที่โผทะยานลงมาจากยอดไม้ เข้าโจมตีเกศอาภาทันที เหมือนประสงค์ร้ายจะผลักจากด้านหลัง เกศอาภาไหวตัวทัน ผละออกแล้วตอบโต้ป้องกันตัวเองได้ยกหนึ่ง แต่ดูเหมือนผู้บุกรุกจะชั้นเชิงเหนือกว่ามาก เกศอาภาคว้าไม้ได้ท่อนหนึ่งแล้วลุยยิบตา แต่สุดท้ายก็เพลี่ยงพล้ำกลายเป็นถูกล็อคตัว และตกอยู่ในอ้อมกอดของผู้บุกรุกนั้น อริยะหัวเราะเหมือนเย้ยเยาะเสียงทุ้มต่ำในคอ เกศอาภาชิงจังหวะเผลอ ผละหลุดออกมาได้แล้วคว้าไม้ รุกโจมตีบ้าง แต่ผู้บุกรุกก็ตั้งรับจนกลับกลายเป็นฝ่ายบุกอีกครั้ง เกศอาภาเพลี่ยงพล้ำครั้งที่สอง ตกอยู่ในอ้อมกอดผู้บุกรุก

“จิตใจว่อกแว่ก เท่ากับเจ้าเปิดช่องต้อนรับศัตรูนั่นแหละ”

เกศอาภาโกรธที่ถูกจู่โจมถึงเนื้อถึงตัว ใช้กลยุทธ์เหวี่ยงตัวหลบรอดออกมาได้แถมอาศัยความเร็วฉกดึงผ้าที่ปิดหน้า

ผู้บุกรุกติดมือออกมาได้ “เจ้า”

อริยะยิ้มอย่างเป็นต่อ และอวดเครื่องประดับจากตัวเกศอาภา เกศอาภาที่คิดว่าตัวเองเป็นต่อกลับเสียฟอร์มเพราะถูกฉกเครื่องประดับนั้นไปจากตัวตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เลย

น้ำในลำธารที่ไหลเอื่อย...มืออริยะวักน้ำขึ้นล้างหน้าแล้วจึงดื่ม สายตากระหวัดไปมองเกศอาภาที่วักน้ำดื่มอยู่อีกมุม “พ่อแม่เจ้าน่าจะทุกข์ใจมิใช่น้อย ที่มีลูกสาวอย่างเจ้า ข้าเดาผิดรึไม่”

เกศอาภาวักน้ำสาดใส่อริยะด้วยความขุ่นเคือง “งานบ้านงานเรือนข้ามิเคยบกพร่อง”