บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 2
ตอนเย็นในห้องครัวบ้านอธิน โยสิตาซอยหอมแดงเตรียมใส่ลงในไข่เจียว
อธินเข้ามาในครัวเอ่ยถาม “เสร็จรึยังลูก มีอะไรให้พ่อช่วยไหม”
“เหลือเจียวไข่อย่างเดียวก็เรียบร้อยค่ะพ่อ”
อธินขยับไปตักข้าวใส่จาน “พ่อตักข้าวเลยนะ” โยสิตาหันไปหยิบถ้วยมา เปิดฝาหม้อตักแกงไตปลาฝีมือตัวเอง ตักแกงลงถ้วย “เห็นแกงไตปลาแล้วนึกถึงแม่เขาทุกที ในโลกนี้ไม่มีใครทำแกงไตปลาอร่อยเท่าแม่เขาแล้ว”
“แล้วถ้วยนี้ล่ะคะ” โยสิตาหน้าบานออกหน้าออกตา
“ถอดฝีมือแม่เขามาทุกอย่าง” อธินชม
“ไม่เสียแรงที่แม่สั่งเสียไว้ใช่ไหมคะว่าให้โยดูแลพ่อให้ดีที่สุด”
“เอาเวลาไปดูแลตัวเองให้มากหน่อยก็ได้ พ่อไม่ว่าอะไรหรอก”
“เอ...พูดยังงี้แปลว่าจะมีใครมาดูแลพ่อแทนโยแล้วละมั้งคะ”
อธินส่ายหน้า “พ่อพูดถึงเรานั่นแหละ ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอนนะลูก พรุ่งนี้มะรืนนี้ พ่ออาจจะไม่ได้อยู่กับโยแล้วก็ได้”
“ไม่เอาค่ะ ไม่พูดอะไรอย่างนี้ ยังไงพ่อก็ต้องอยู่กับโยไปอีกนานนนน... แล้วโยก็จะทำกับข้าวให้พ่อกินอย่างนี้ทุกวัน...”
“ไม่คิดจะไปทำให้ใครกินที่ไหนบ้างเลยรึไง” อธินแกล้งเย้า
“ไม่ค่ะ... เพราะในโลกนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนดีเท่าผู้ชายคนนี้แล้วค่ะ” โยสิตาราดไข่ที่ตีในถ้วยลงในน้ำมันร้อนจัด
อธินเป็นพ่อที่เลี้ยงลูกคนเดียวมาตั้งแต่เล็ก..โยสิตาจึงไม่นุ่มนิ่ม แต่ก็ไม่ได้กระโดกกระเดก เป็นคนชัดเจนเด็ดขาดมากกว่า
ตอนค่ำ ที่ล็อบบี้โรงแรม กวินทร์ออกจากลิฟต์มากับเมธาวี เดินผ่านล็อบบี้ ตั้งใจไปที่ห้องอาหาร
“ทำไมเราไม่ออกไปหาอะไรกินข้างนอกบ้างคะวินทร์ กินแต่ที่ห้องอาหารโรงแรม วินทร์ไม่เบื่อบ้างหรือไง” เมธาวีทำหน้าเซ็ง
“ก็มันสะดวกดี แล้วก็จะได้เช็คคุณภาพอาหารของเราด้วย” กวินทร์อธิบาย
แต่กวินทร์ก็ต้องชะงัก เพราะเสียงหัวเราะชนิดไม่ติดเบรก แถมยังเป็นเสียงหัวเราะที่ประหลาดไม่เหมือนใคร ดังชัดเจนมาจากทางฟร้อนท์ออฟฟิศ กวินทร์หันไปมองเห็นปารมีในชุดเครื่องแบบพนักงานต้อนรับ กำลังพ่นภาษาอังกฤษคุยกับฝรั่งลูกค้าของโรงแรมอย่างออกรสออกชาติ เหมือนเป็นเรื่องตลกนักหนา ท่าทางสนิทสนมคุ้นเคย ฝรั่งคนนั้นก็หัวเราะน้ำตาเล็ดน้ำตาไหลเช่นกัน กวินทร์มองคิ้วขมวด และไม่ยอมเดินต่อจนเมธาวีที่ขุ่นใจอยู่นิดหน่อยแล้ว มองตามสายตากวินทร์ ลูกค้าฝรั่งร่ำลาปารมี เซย์กู๊ดไนท์กันแล้วแยกออกไป กวินทร์เดินตรงไปที่ฟร้อนท์ ปารมีหันกลับไปก้มหน้าก้มตาเช็คงานในจอคอมพ์ กวินทร์เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าปารมี