บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 2 หน้า 4
ปารมีนั่งกินก๋วยเตี๋ยว สีหน้าเซ็งๆ “แกยังโชคดีกว่าฉัน..โย...เป็นฟรีแล๊นซ์ ยังไงก็ดีกว่าเป็นลูกจ้างกินเงินเดือนอย่างฉัน ยิ่งเจ้านายไม่ปลื้ม นี่ไม่เห็นทางรุ่งเลย”
“ฉันเห็นแกทำงานสุดตัว แล้วเขาไม่ปลื้มแกตรงไหน”
“เขาว่าฉันหัวเราะเสียงดังเกินไป”
“บ้า..บ้าไปแล้ว ยังงี้ก็มีด้วย”
“ก็นั่นนะสิ..คอยดูนะ ถ้าเหลืออดเหลือทน ฉันจะหัวเราะให้ดังกว่าเดิมอีก ถูกไล่ออกยังไงก็ได้ค่าชดเชย ลาออกเองนี่ไม่ได้อะไรเลย”
“ถ้ามันแย่ยังงั้นจริงๆ แกมาทำงานกะฉันก็ได้ ไม่สบายใจก็ไม่รู้จะทนไปทำไมนะแก”
“เอาไว้ดูก่อน ฉันยังพอรับมือไหว สงสัยชาติที่แล้วฉันกับเจ้านายคนนี้คงทำเวรทำกรรมร่วมกันมา ชาตินี้ถึงต้องตามมาชดใช้กันไป”
โยสิตา เห็นใจเพื่อน ยกลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวให้ลูกหนึ่งปลอบใจ
ลานจอดรถ หน้าโรงแรม โยสิตาเดินมาส่งปารมี “ฉันส่งแกแค่นี้นะ”
“ได้..เพราะยังไงฉันก็ต้องอ้อมไปเข้าด้านหลัง ทาง เข้า-ออก พนักงานอยู่แล้ว แกจอดรถไว้ไหนเนี่ย”
“ลานห้างโน่น..ฉันไม่กล้ามาจอดในโรงแรมหรูแกหรอก กลัวโดนไล่ตะเพิด”
“เออ...แล้วโทรหากัน”
ปารมีกับโยสิตากำลังจะแยกกัน รถของกฤตธรแล่นเข้ามาพอดี กฤตธรเห็นโยสิตาเข้าก็จำได้ทันที รีบกดแตรเรียก แถมจอดรถ
“รถคันนี้คุ้นๆ ใครน่ะแก” โยสิตาพูดเล็งๆ
“เจ้านายฉันเอง”
“อีตาคนนี้น่ะเหรอ ที่มีเรื่องกะแก”
ปารมียังไม่ทันได้ตอบ กฤตธรก็ลงจากรถ ยิ้มกว้าง “สวัสดีครับ ในที่สุดเราก็ได้เจอกันอีกนะครับ”
ปารมีไหว้กฤตธรหันไปถามโยสิตา “แกไปรู้จักเจ้านายฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เอาไว้แล้วจะเล่าให้ฟัง แต่ฉันบอกแกได้เลย เจ้านายแกนอกจากจะใจแคบแล้ว ยังขี้ลืมอีกด้วย” โยสิตาพูดเบาๆ
“คุณรู้จักปารมีด้วยเหรอครับ” กฤตธรแปลกใจ
“เพื่อนสนิทดิฉันเองค่ะ” ปารมีชิงตอบ
“อ้าวเหรอ โลกกลมจริงๆ”
“ไปบอกเขาทำไม” โยสิตากระซิบแค่ได้ยินกัน 2 คน
“โยสิตาค่ะ” ปารมีแนะนำ
โยสิตารีบกระซิบไม่ขยับปาก “ฉันไม่อยากรู้จักเขานะแก”
“ดีจัง ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการซะที ผมกฤตธรครับ ไม่คิดเลยนะครับว่าคุณจะเป็นเพื่อนปารมี”