บทละครโทรทัศน์ สายลับจับแอ๊บ ตอน 2 หน้า 3

“คงงั้นแหละค่ะ”  พาทีคว้าพวงกุญแจจากมือพรนางฟ้ามา

“ถ้าอยากให้ของขวัญไลออนก็บอกดีๆ ไม่ต้องโกหก”

“นี่คุณ ชั้นบอกว่าชั้นเก็บ...”

“อีกอย่าง ไลออนไม่ชอบของกุ๊กกิ๊กแบบนี้”

พาทีหันหลังเดินจากไป พรนางฟ้ายืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

“ร้ายมาก แต่แค่นี้ไม่เกินมือพรนางฟ้าหรอกค่ะ”

พรนางฟ้าเดินตามพาทีไปทันที  เหมือนจะตามทัน  สายตามุ่งมั่น  ชนะแน่  ดนตรีอลังการ

พรนางฟ้าโดนคลื่นแฟนคลับกวาด  ทุกอย่างดูวุ่นวายมาก พรนางฟ้ายืนหัวกระเซิงอยู่นิ่งๆ แฟนคลับเริ่มแยกย้ายจนแทบจะไม่เหลือใครแล้ว  มีกระดาษปลิว

“พัง!!!”

ทางลงรถไฟฟ้าบีทีเอส บัวบุหงานั่งมอเตอร์ไซค์มาจอดใกล้ทางขึ้นบีทีเอส ในมือหอบข้าวหอบของทั้งขากล้อง กล้องและเลนส์ตัว ใหญ่กระเป๋าใบใหญ่ของตัวเองดูทุลักทุเลมาก กําลังจะจ่ายตังค์พี่วินก็โทรศัพท์เข้าซะก่อน

“บัวบุหงาพูดค่ะ... อะไรนะ! แคนเซิล?!!? อีกแล้วหรอ..เฮ้ย!! อย่าพึ่งวางหูเด้ บอกเหตุผลมาก่อน”  ฝั่งนู้นวางโทรศัพท์ไปแล้ว บัวบุหงาสบถอย่างหัวเสีย

“น้อง ค่าโดยสารด้วย”

“โทษทีค่ะพี่ ...เท่าไหร่นะ”

“สองร้อย”

“หะ!!!!!!!! ทำมาหากินบนความทุกข์ของคนอื่น โจรชัดๆ”

บัวบุหงาควักกระเป๋าตังค์ออกมาข้างในมีเงินอยู่แค่สองร้อย “อยากได้นักใช่มั้ย  เอาไป!”

บัวบุหงาเอาเงินสองร้อยใส่หน้าวินมอเตอร์ไซค์ วินมอเตอร์ไซค์ขี่ออกไปปล่อยบัวบุหงายืนเคว้งอยู่คน บัวบุหงามองกระเป๋าตังค์ที่ว่างเปล่าของตัวเอง แล้วตีมือตัวเอง

“อีมือพาซวย  เอะอะปาเงิน  นี่แน่ะๆๆ  โว้ยย  แล้วจะไปไหนต่อดีวะเนี่ย”