บทละครโทรทัศน์ สายลับจับแอ๊บ ตอน 6 หน้า 3
“ไม่เก่งเท่าคุณเป่าขลุ่ยหรอก”ชยุตจุ๊ปาก “อื้อหืม ปากคอเราะร้าย ไหนขอดูหน่อยซิ”
ชยุตยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อดูปากแพรพิณ “อะไร”
“อ้าว ก็ดูปากคุณไง แหม่ ริมฝีปากคุณนี่...” ชยุตกระซิบ “เรื่องคืนนั้นผมยังไม่ลืมนะ”
แพรพิณหน้าแดง ตีชยุตเต็มแรงแล้ววิ่งหนีไป ชยุตทั้งขำทั้งเขิน
ตอนเย็น พาทีมาร่วมงานเลี้ยงกับท่านประธาน ระหว่างที่ท่านประธานยืนคุยกับคนในงานพาทีเหลือบไปเห็นอรนาฏที่ยืนคุยกับนักข่าวอยู่ พาทียืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ขออนุญาตท่านประธานแยกออกมา พาทีเดินตรงไปหาอรนาฏโดยที่อรนาฏไม่รู้ตัวว่าอยู่ในงานเดียวกับพาที
พาทีแกล้งเรียกเสียงดัง “น้าหญิงครับ น้าหญิง”
อรนาฏหันหน้าขวับไปทางต้นเสียง หน้าเสียพอเห็นว่าเป็นพาที แต่ก็รีบปรับสีหน้าเป็นปรกติ นักข่าวมองตามอย่างแปลกใจว่าพาทีเรียกใคร พาทียิ้มยั่วอรนาฏ “ขอโทษครับผมจำคนผิด”
“ไม่เป็นไรค่ะ คนเราทักคนผิดกันได้”
นักข่าวซัก “คุณพาทีครับ ตอนนี้มีข่าวอัพเดทวงบูลปริ๊นซ์มั้ยครับ”
“ตอนนี้ยังไม่มีอะไรครับ ขอบคุณมากที่ช่วยเขียนเชียร์น้องๆ มาตลอด”
อรนาฏตัดบทกับนักข่าว ยิ้มหวาน “จะสัมภาษณ์อะไรพี่อีกมั้ยคะ”
“ไม่มีแล้วครับ ขอบคุณมากครับพี่”
นักข่าวเดินแยกไปเหลือแค่พาทีกับอรนาฏ อรนาฏเดินเข้ามาใกล้ในลักษณะจะเดินผ่านพาที
อรนาฏน้ำเสียงโกรธ “แกคิดจะมาหาเรื่องอะไรฉัน”
“เปล่านี่ครับ ผมเห็นแวบๆเลยนึกว่าคุณอรนาฏเป็น” พาทีเน้นเสียง “น้าสมหญิงที่ผมเคยรู้จัก” อรนาฏหันหน้าขวับไปจ้องหน้าเอาเรื่องกับพาที
“ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”
พาทีหัวเราะหึในลำคอ “ก็แน่สิครับ คนที่สามารถลืมอดีตตัวเองได้ทุกอย่าง จะมาสนใจอะไร แต่คนที่เป็นฝ่ายถูกทิ้ง ยังไงมันก็ไม่มีวันลืมได้หรอกนะครับ”
พาทีจ้องหน้าอรนาฏแบบเอาเรื่อง อรนาฏจ้องตาพาทีแบบไม่รู้สึกผิดใดๆ
“อ้อ ผมได้ดูรายการที่คุณให้สัมภาษณ์เรื่องเด็กกำพร้า ซาบซึ้งมากเลยนะครับ” พาทีประชด “สงสารเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้งจริงๆ ว่ามั้ยครับคุณอรนาฏ”
พาทีเดินแยกไปโดยไม่หันกลับมามองอรนาฏ อรนาฏมองตามพาทีด้วยแววตาโกรธ