บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 10 หน้า 4
มิ่งหล้าเพ่งในความมืดจนเห็นเต็มตา ตะลึง
“ตอบมา...เจ้าเป็นใคร...เผชิญหน้ากับข้าขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมหมอบลงกับพื้น”
มิ่งหล้าเข่าอ่อน ทรุดตัวลงและหมอบแน่นิ่งกับพื้นทันที
“ทีนี้ตอบข้ามา...เจ้าเป็นใครดูจากการแต่งตัวของเจ้า เจ้าไม่ใช่หญิงเมืองมัณฑ์”
“ข้าเจ้า...มิ่งหล้า ราชธิดาเจ้าหลวงแห่งเชียงเงิน”
กษัตริย์ค่อย ๆ ทรุดตัวลงแล้วเชยคางมิ่งหล้าขึ้น มิ่งหล้าทำทีว่าตื่นตระหนกเมื่อเผชิญหน้าระยะใกล้
“ราชธิดาเจ้าหลวงเชียงเงินแล้วไยเจ้ามาอยู่ที่นี่”
“ข้าเจ้ารอนแรมมาไกลในฐานะตัวแทนเจ้าหลวงเชียงเงิน เพื่อถวายตัวเป็นเครื่องบรรณาการแสดงความจงรักภักดีต่อพระองค์ กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองมัณฑ์”
กษัตริย์ค่อยๆ ลุกขึ้น “ทำไมข้าไม่เคยรับรู้เรื่องนี้”
“อาจเป็นเพราะข้าเจ้าวาสนาน้อย ทั้งที่หัวใจดวงนี้มาเพื่อหวังพึ่งพระบรมโพธิสมภาร”
“เจ้าลุกขึ้น” มิ่งหล้าค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นตามคำสั่ง แต่ยังก้มหน้าสายตาหลุบต่ำ กษัตริย์รั้งเอวดึงตัวมิ่งหล้าเข้ามาชิด มิ่งหล้าทำทีตื่นตระหนก กษัตริย์ฝังจูบลงบนซอกคอมิ่งหล้า “มีคนกำลังมาทางนี้เจ้า”
กษัตริย์ชะงัก
“ข้าเจ้าต้องไปแล้ว หากถูกจับได้ว่าลักลอบเข้ามาในเขตพระราชฐาน ข้าเจ้าอาจต้องอาญาหนัก”
“ข้าคือผู้ถืออาญานั้นเจ้าจะต้องกลัวไปไย” กษัตริย์ยังพิรี้พิไรเหมือนอยากชิมแต่ยังไม่ได้ชิมเสียที
“ข้าเจ้าพร้อมพลีกายและใจถวายองค์เหนือหัว แต่ได้โปรดประทานโอกาสให้ข้าเจ้าได้เข้าถวายเครื่องบรรณาการอย่างเป็นทางการเสียก่อนเถิด”
แสงตะเกียงจากมหาดเล็กเห็นมาแต่ไกล มิ่งหล้ารีบฉวยโอกาสหลบลี้ออกไป กลิ่นหอมยังติดมือติดจมูกกษัตริย์ มหาดเล็กเข้ามา “องค์ราชินีให้ข้าพุทธเจ้ามาทูลเชิญเสด็จกลับ ทรงเป็นกังวลว่าฝ่าพระบาทเสด็จมานานเกินไป พุทธเจ้าข้า”
ศาลากลางอุทยาน ฟองจันทร์รอคอยอย่างกระสับกระส่าย มิ่งหล้ากลับเข้ามา
“เจ้าหายไปนาน จนฟองจันทร์ใจคอไม่ดีเลย”
“รางวัลมีให้แต่กับคนที่กล้าเสี่ยงเท่านั้นฟองจันทร์” มิ่งหล้าหน้าตากระหยิ่มมั่นใจ
ศาลากลางอุทยาน กษัตริย์กลับเข้ามาในศาลา พวกนางกำนัลหมอบก้มหน้า กษัตริย์ขึ้นนั่งบนตั่ง
“หม่องหม่องไม่สนุกรึเพคะ การแสดงคืนนี้เป็นชุดการแสดงที่พวกเขาคิดขึ้นมาใหม่นะเพคะ”