บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอนที่ 19 หน้า 2

ย้อนหลายๆ เหตุการณ์ที่เกี่ยวกับแม้นเมืองและศุขวงศ์ ตั้งแต่ต้นเหตุการณ์ของความรักที่ต้องซ่อนเร้นปิดบัง

ในห้องนอน เหมือนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน แต่แม้นเมืองยังจมอยู่ในอ้อมกอดศุขวงศ์ ศุขวงศ์ดึงตัวแม้นเมืองออกแล้วเช็ดน้ำตาให้

“น้องโกรธพี่มากขนาดไหน เมื่อรู้ความจริงว่าธุระเข้าป่าของพี่แท้จริงแล้ว ไปเพื่อทำลายคลังอาวุธของเชียงเงิน”

“เราสองคนยืนกันอยู่คนละฟากของอุดมการณ์”

“แต่พี่อยากให้น้องเข้าใจ...สิ่งที่พี่ทำลงไปก็เพื่อเห็นแก่ความเป็นบ้านพี่เมืองน้องของเชียงเงินและเชียงพระคำ พี่ไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้ หากเรื่องเชียงเงินซ่อมสุมกำลังพลและอาวุธเล็ดรอดไปถึงสยาม หน่อเมืองและเจ้าพ่อของน้องจะต้องตกที่นั่งลำบากแน่ เพราะข้อหากบฏนั้นร้ายแรงนัก เป็นธรรมดาที่หน่อเมืองจะโกรธแค้นพี่จนมุ่งหมายเอาคืนด้วยชีวิตพี่...แต่พี่เชื่อเหลือเกิน แม้นเมือง...สักวันหน่อเมืองจะเข้าใจและนึกขอบคุณความหวังดีนั้นของพี่...อดีตเราเป็นเนื้อแผ่นเดียวกัน ปัจจุบันเราเห็นต่างกันด้วยอุดมการณ์ แต่อนาคตจะไม่มีอะไรมาทำลายสายใยของความเป็นบ้านพี่เมืองน้องของเราลงได้ ทั้งเชียงเงินและเชียงพระคำจะต้องรอดไปด้วยกัน..แม้นเมือง” แม้นเมืองยิ่งนองน้ำตา

“ในเมื่อเจ้าพี่รู้ตั้งแต่ต้นว่าน้องกำลังหมายชีวิตเจ้าพี่ แล้วทำไมเจ้าพี่ยังไว้ใจกินข้าวร่วมสำรับกับน้อง”

“ก็เพราะพี่แน่ใจว่าความรักที่น้องมีให้แก่พี่เป็นเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องเสกสรรปั้นแต่งให้ตายใจ พี่ไม่เชื่อว่าน้องจะฆ่าพี่ได้ลงคอ...แต่ถึงพี่จะมองทุกอย่างผิดไป ถ้าวันนี้พี่หาชีวิตไม่แล้วพี่ก็ไม่นึกโกรธเคืองเจ้าสักนิด...พี่พร้อมจะตายด้วยน้ำมือน้องคนที่พี่รักที่สุดแม้นเมือง”

แม้นเมืองแทบขาดใจเพราะคำพูดของศุขวงศ์

“น้องทำใจให้สบายเถิด เรื่องของบ้านเมืองเป็นภาระของเราทั้งคู่ แต่พี่ยังเชื่อว่าถึงเวลานี้อะไรๆ ก็ยังไม่สายจนเกินไป หากเจ้าพ่อและเจ้าพี่ของน้องจะเปิดใจยอมรับความจริงให้ได้ ไม่คิดแต่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป” แม้นเมืองถูกดึงเข้าไปสู่อ้อมกอดอีกครั้ง ทั้งคู่เปิดหัวใจกันหมดเปลือกแล้วไม่มีอะไรค้างคา

ตำหนักหลังใหม่ของมิ่งหล้า มิ่งหล้า ก้าวเข้าตำหนักใหม่ที่หรูหราใหญ่โตกว่าตำหนักหลังเดิม นางกำนัลหมอบลงกราบตามรายทาง มีทั้งนางกำนัลชุดเดิมที่พากันมาจากเชียงเงินและนางกำนัลใหม่ที่เป็นชาวเมืองมัณฑ์ มิ่งหล้า นั่งลงบนตั่ง