บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอนที่ 19 หน้า 4

ระหว่างทาง กลางป่า มิ่นเดินนำขบวนเสลี่ยงของมิ่งหล้ามาจากทางหนึ่ง...มิ่นมองเห็น...ขิ่นแหม่เดินนำ

ขบวนเสลี่ยงปัทมสุดามาตามทางตรงกันข้ามกันเหมือนกัน ปัทมสุดาเห็นขบวนมิ่งหล้า มิ่งหล้าเห็นขบวนปัทมสุดา...ยิ้มนิ่งๆอย่างเหมือนอยากลองของ ทางแคบ และไม่มีทางที่สองขบวนจะสวนกันได้ นอกจากต้องมีขบวนใดขบวนหนึ่งหลบลงข้างทางไปก่อน มิ่นไม่ยอมหยุดขบวน ขิ่นแหม่ก็เดินหน้าขบวนอย่างคิดว่าศักดิ์ศรีเหนือกว่า มิ่น – ขิ่นแหม่ เผชิญหน้ากันระยะประชิด

“หลบไป...นังงูพิษตาบอดมึงไม่เห็นรึไรว่านี่ขบวนสมเด็จพระราชินี”

“แล้วมึงไม่เห็นรึไรอีเห็บหมา ข้างถนนว่าขบวนสมเด็จพระบรมราชาเทวีมาถึงก่อน ขบวนไหนก็ต้องหลบไปก่อนทั้งนั้น”

“สามหาว...ปากมึงนี่สมควรให้ช้างกระทืบนัก”

“นายมึงปกป้องมึงไม่ได้ตลอดไปหรอก อีกหน่อยมึงก็ต้องเป็นหมาหัวเน่า”

“อีมิ่น...คนสันดานหยาบอย่างมึงจองหองพองขนไปได้อีกไม่นานหรอก”

“มิ่นเอ๊ยมิ่น...นั่นเอ็งต่อล้อต่อเถียงอยู่กับใคร...พวกมหาดเล็กยืนยามรักษาวังรึ” มิ่งหล้าทำทีเป็นเพิ่งแหวกม่านออกมาเห็น “เอ็งนี่ สันดานเก่าแก้ไม่ยอมหายนะมิ่น  ไม่ค่อยรู้จักที่ต่ำที่สูง นั่นน่ะนายเก่าของเอ็งแท้ๆ เอ็งต้องสำนึกนะว่า เอ็งได้ดิบได้ดีอย่างทุกวันนี้ก็เพราะบุญคุณนายเก่าเอ็งหนุนนำ...หลบลงข้างทางเสียให้ขบวนสมเด็จพระราชินีท่านไปก่อน”

“เพคะ” มิ่นสั่งขบวนให้หลบลงข้างทาง ขิ่นแหม่มองอย่างคิดว่าตัวเองได้ชัยชนะ นำขบวนเดินผ่านมา

ปัทมสุดาผ่านเสลี่ยงมิ่งหล้าที่บริวารยังแบกอยู่ไม่ยอมลดระดับเสลี่ยงลงแตะพื้น

“บริวารของหม่อมฉันลดเสลี่ยงลงไม่ได้เพราะที่มันแคบเหลือเกินประทาน อภัยโทษให้ด้วยเถิดนะเพคะ” มิ่งหล้ายิ้มเยาะ ปัทมสุดาแทบเดือดเป็นไฟ มิ่งหล้าสะใจ

ห้องทำงานกษัตริย์ นางกำนัลลำเลียงจานขนมส่งมาจนถึงมือปัทมสุดา

“น้องจำได้ว่าโปรดเสวยน้ำชาแก่ๆ จนติดขมกับขนมฝาหรั่งอย่างนี้ วันนี้น้องเลยลงมือทำเองเพคะ”

“ขอบใจนะซูซู ขอพี่อ่านเอกสารพวกนี้ให้เสร็จก่อน...ประเดี๋ยวพี่จะกิน” ปัทมสุดานั่งนิ่งคอยอย่างอดทน

กษัตริย์อึดอัดจนต้องละสายตาจากงานตรงหน้า “ซูซูมีอะไรรึเปล่า”

“น้องได้ยินมาว่า เมืองฉานกำลังจะเข้าถวายเครื่องบรรณาการ”