บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 8 หน้า 3
ศุขวงศ์ก้าวเข้ามาหยุดที่ประตูหน้าห้อง มือศุขวงศ์แตะบานประตูเหมือนกำลังจะผลักเปิดเข้าไปแต่กลับชะงักไว้
สีหน้าศุขวงศ์ยังจมอยู่กับสิ่งที่ได้รู้มาจากหน่อเมือง
“เชียงเงินต้องลงทุนหนักในครั้งนี้ ลูกทุกคนของเจ้าหลวงแสนอินทะต้องแยกย้ายกัน ทำงานเพื่อบ้านเมืองต้องทำสิ่งที่ฝืนใจ ผีฟ้าผีเมืองเป็นพยานด้วยเถอะ เราไม่เคยคิดอยากก้มหัวให้ใครนบนอบกษัตริย์จากราช อาณาจักรไหนเราอยากเพียงให้เชียงเงินเป็นอิสระหลุดพ้นจากการครอบงำ...ขอให้ดวงวิญญาณบรรพบุรุษรับรู้...เราจะพยายามจนสุดใจเพื่อเชียงเงิน ถึงต้องขมขื่นต้องฝืนทำสักแค่ไหนเราก็จะยอมเพื่อความสำเร็จตามที่ปู่ย่าตาทวดมุ่งหวังไว้”
หน้าห้อง ศุขวงศ์ที่บ่มความเจ็บไว้เต็มหัวใจตัดสินใจผลักประตูเปิดเข้าไป ในห้อง...หน้าฉากบังตา แม้นเมืองนั่งคุกเข่าปักหลักคอยศุขวงศ์ “เรานึกว่าเจ้าเข้านอนแล้วเสียอีก”
“ข้าเจ้าตั้งใจคอยท่าน เพราะมีเรื่องสำคัญเรื่องนึงอยากจะขอร้อง”
“ขอร้อง...เรื่องอะไรแม้นเมือง”
“ท่านบอกข้าเจ้าเองว่าพรุ่งนี้เราก็ถึงจุดหมายปลายทาง...” แม้นเมืองรวบรวมความกล้าได้ถึงจุดของการค่อย ๆเงยหน้าขึ้นสบตาศุขวงศ์ “นับจากพรุ่งนี้...เจ้าคงจะได้พบผู้คนมากมาย...ข้าเจ้าอยากขอร้องโปรด อย่าบอกสิ่งที่เจ้ารู้เกี่ยวกับขบวนบรรณาการที่เชียงเงินส่งไปเมืองมัณฑ์กับใคร”
ศุขวงศ์เลือดขึ้นหน้าทันที เพราะประเด็นการพูดคุยเป็นเรื่องเดียวกับหน่อเมือง เหมือนนัดกันแล้วอย่างดิบดี ศุขวงศ์ปราดเข้าดึงตัวแม้นเมืองให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้า ศุขวงศ์ไม่เกรี้ยวกราดแต่หน้าเข้ม
“นี่คืองานของเจ้าใช่ไหมแม้นเมืองยึดตัวเราไว้ในยามค่ำคืน แล้วหว่านล้อมให้เราให้ความร่วมมือเก็บเรื่องที่เชียงเงินกำลังทำเล่ห์เพทุบายเอาใจออกห่างให้เป็นความลับให้พ้นจากพระเนตรพระกรรณ”
แม้นเมืองตกใจไม่น้อยกับท่าทีของศุขวงศ์ที่ดุดันอย่างไม่เคยเห็น
“เจ้ามีอะไรมาแลกเปลี่ยนไหนว่ามาซิ เจ้ามีอะไรที่ควรค่าให้เราปิดปากเพื่อเจ้าและเชียงเงิน”
แม้นเมืองถูกขย้ำที่ต้นแขนจนเจ็บ แต่หัวใจนั้นเจ็บกว่าน้ำตาแทบร่วงแต่กัดฟันไม่ให้มันไหลออกมา
“ข้าเจ้าไม่ได้เสนอการแลกเปลี่ยน ข้าเจ้ารู้ดีว่าตัวเองไม่มีอะไรที่มีค่าเพียงพอสำหรับเรื่องนี้ ข้าเจ้าเพียงขอร้อง”
“เจ้าลงทุนต่ำแต่หวังได้คืนสูงเหลือเกินนะ คิดจะได้ไปเปล่า ๆ อย่างนั้นหรือ” แม้นเมืองเจ็บปวด
“มีอะไรในโลกนี้บ้าง ที่ไม่ต้องแลกงานของเจ้า ไม่ใช่เพียงแค่ร่วมห้องทำงานของเจ้าให้เสร็จได้แล้วแม้นเมือง...”
แม้นเมืองน้ำตาร่วงอย่างห้ามไว้ไม่อยู่