บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 8 หน้า 5
ทุกคนตกใจผงะ
“นี่จะถลกหนังหัวข้ารึไง นังพวกขี้ข้า”
“ข้าเจ้าเบามือที่สุดแล้วนะเจ้า”
“ยังจะมาเถียงข้าอีก อีพวกมือห่างตีนห่าง” มิ่งหล้าคว้าหวีไปจากมือฟองจันทร์ แล้วเขวี้ยงทิ้งไปทางหนึ่ง
“ไป้ ไสหัวไปให้หมด”
ฟองจันทร์ บริวาร ถอยออกห่างตามคำสั่งเพราะค่อนข้างชินกับอารมณ์รุนแรงของมิ่งหล้า
“เป็นอะไรมิ่งหล้า อารมณ์เป็นพายุแต่เช้า”
“ลูกนอนไม่หลับทั้งคืน ที่นอนแข็งยังกับไม้กระดาน ห้องก็เหม็นอับทั้งคืนได้ยินแต่เสียงหมาเห่า ที่นี่มันนรกชัดๆ ไม่เห็นมีดีอะไรสักอย่าง”
“เอาแต่โวยวายอย่างนี้ คิดว่าตัวเองลำบากลำบนอยู่คนเดียวรึไงมิ่งหล้า แม่เองก็ใช่ว่านอนหลับเสียเมื่อไร”
“เจ้านางหลวงกับราชธิดา จากเชียงเงินต้องมาทนอยู่อย่างซอมซอในมุมสกปรกมุมนึงของเมืองมัณฑ์ นี่น่ะหรือเกียรติยศศักดิ์ศรีในฐานะเครื่องบรรณาการชั้นดี” มิ่งหล้าเค้นหัวเราะเจ็บปวด
“รู้จักคำว่าอดทนบ้างไหมมิ่งหล้า”
“ลูกรู้จักมันมามากเกินพอแล้ว ถ้าลูกรู้เสียแต่แรกว่ามาถึงเมืองมัณฑ์ เพื่อให้ได้รับการต้อนรับอย่างไร้เกีรติ อย่างนี้ลูกหนีออกจากขบวนเสียกลางทางไปนานแล้ว”
ข่ายคำตวาด “อย่าพูดอย่างนี้อีกนะมิ่งหล้า”
“ลูกจะไม่ยอมทนต่อการหมิ่นเกียรติกันอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว”
มิ่งหล้ากรีดร้องระบายอารมณ์ แล้วปึงปังออกไปจากห้องทันที
“มิ่งหล้า...มิ่งหล้า” ข่ายคำรีบตามออกไป
ตำหนัก มิ่งหล้าเกรี้ยวกราดลงมาจากข้างบน ข่ายคำรีบตามลงมากับฟองจันทร์และบริวาร
“ลูกจะไปไหน...ปล่อยผมเผ้ากะเล้อกะลัง ผ้าผ่อนก็ยังไม่นุ่งให้เรียบร้อย รู้จักรักษาศักดิ์ศรีตัวเองบ้าง”
“ลูกจะไม่ยอมทนอยู่ที่นี่อีกแล้ว”
“จับตัวไว้สิฟองจันทร์ มัวยืนทำอะไรกันอยู่” ฟองจันทร์ บริวารกรูกันเข้ามา “อย่ามาแตะต้องตัวข้า”
บริวารเข้ามาจากข้างนอกอีกคน “เจ้านางเจ้า..กรมวังเมืองมัณฑ์ มาขอพบเจ้ามิ่งหล้าเจ้า”
ทุกคนชะงัก มิ่งหล้าอึ้งเพราะสารรูปตัวเองตอนนี้ก็ไม่พร้อมจะให้ใครได้พบได้เห็น “เจ้าแม่”
“หลบไปก่อน”
“ไม่ทันแล้วเจ้า”