บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 23 หน้า 3

“ถือว่าเป็นคำขอจากย่านะเจ้าน้อย”

ห้องนอนแม้นเมืองคุ้มเรือนคำ  ศุขวงศ์เปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในห้อง แม้นเมืองนอนกับลูกหันหลังให้ศุขวงศ์ ศุขวงศ์เข้ามายืนมองข้างมุ้ง แม้นเมืองนิ่งเหมือนหลับไปแล้ว ศุขวงศ์นั่งลงบนเตียงนอกมุ้ง

ศุขวงศ์นึกถึงที่ แม้นเมืองรับปากว่าจะกลับเชียงเงินกับหน่อเมือง

ศุขวงศ์ปวดใจ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้น หันกลับไปมองแม้นเมืองอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ กลับออกไปเงียบๆ

ทันทีที่ประตูปิดลง แม้นเมืองค่อยๆ ลืมตาขึ้น

แม้นเมืองนึกย้อนที่ ศุขวงศ์บอกเรือนคำว่าให้แม้นเมืองอยู่ที่นี่ดีแล้ว

แม้นเมืองค่อยๆ หลับตาลง พร้อมๆ กับน้ำตาไหลพราก

ตอนเช้า ชายป่าเชียงพระคำ ทิวทัศน์มองจากมุมที่สูง เห็นเชียงพระคำทั้งเมือง หน่อเมืองหยาดน้ำลงพื้นดิน

“ฟ้าดินเป็นพยาน ข้า...เจ้าอุปราชหน่อเมืองแห่งเชียงเงิน ขอตั้งสัจจาอธิฐานมันผู้ใดบังอาจขัดขวางความเป็นอิสระของเชียงเงิน มันผู้นั้นคือศัตรูของข้าที่จะต้องหักล้างกันด้วยชีวิต ข้าขอให้สายสัมพันธ์ระหว่างเชียงเงินและเชียงพระคำจงสิ้นสุดลงเพียงนี้”

น้ำหยดสุดท้ายถูกหยาดลงพื้น หน่อเมืองเขวี้ยงกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำหยาดนั้นทิ้งไป แล้วบังคับม้าออกเดินทาง บริวารทั้งหมดตามเป็นขบวน

ในวัดเชียงพระคำ หมู่เจดีย์เก็บอัฐวงศ์ตระกูล  ท่ามกลางหมู่เจดีย์เก็บกระดูกตระกูล เห็นศุขวงศ์หมอบกราบอยู่เบื้องหน้าเจดีย์เก็บกระดูกเจ้าศุษิระ

“เจ้าพ่อ...ลูกกำลังจะออกเดินทางเพื่อไปทำงานสำคัญของบ้านเมือง งานครั้งนี้ใหญ่หลวงจนอดหวั่นใจไม่ได้ว่าหากล้มเหลว ด้วยความบกพร่องของลูก ลูกคงละอายใจ จนมิอาจกลับมามองหน้าบรรพบุรุษได้ เพราะมันหมายถึงความปรารถนาอังยิ่งใหญ่ของเจ้าพ่อก็คงพังสิ้น ลูกจำได้ไม่เคยลืม หนึ่งบ้านเมืองร่มเย็น สองผู้คนสงบสุข สามไม่ให้พวกฝาหรั่งหาเหตุถือโอกาสเข้ายึดครองเรา สี่ให้บ้านพี่เมืองน้องทุกแห่งอยู่ร่วมกันเป็นปึกแผ่นกลุ้มก้อนเดียวกันไม่ให้ใครถูกแบ่งแยกตัดเฉือนออกไปได้...ลูกขอให้ความตั้งใจนี้ของเจ้าพ่อเป็นพรสำหรับลูก ขอให้ลูกทำงานครั้งนี้สำเร็วลุล่วงด้วยดีด้วยเถิด”