บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 23 หน้า 4
ศุขวงศ์กราบลงอีกครั้ง “เจ้าป้อเจ้าลูกมาขอปอนเจ้าป้อ ขอฮื้อเจ้าฮื้อปอนลูก ตวยลูกกำลังจะออกเดินตางเปื่อก๋ารในหน้าตี้อันใหญ๋หลวงของแผ่นดิน ลูกบ่เกยลืมกำของเจ้าป้อ ตี้สอนลูกมาหนึ่ง บ้านเมือง เฮาต้องฮ่มเย็นสอง ปี้น้องอยู่ฮ่วมกั๋นอย่างเป๋นสุขสาม บ่ะะยอมฮื้อฝาหรั่ง มาเอาแผ่นดินเฮาไปได่สี่
บ้านเมืองเฮา เฮาต้องอยู่ตวยกั๋นเป่นกุ่มเป๋นกัอน เจ้าป้อเฮาอยู่กั๋นด้วยความฮักมาตลอด บ่ะยอมฮื้อเสียแผ่นดิน ฮื้อไผ แต่งานเตื้นี้ลูกบ้ะมั่นใจเลย เจ้าป้อถ้าลูกก๊าน ลูกจะปิ๊กมากราบ บรรพบุรุษ แถ่มได่จ่ะได่ เจ้าป้อ ขอฮื้อปอนลูกตวย ขอฮื้อลูกแป้ก๋ารศึกอันใหญ๋หลวงนี้ตวย ขอฮื้อลูกโป้นคมมีด คมหอก คมดาบ ตวยเจ้าล่ะก่ฮื้อลูกมี ไจ ขอฮื้อลูกมีจัยปิ๊กมาตวยเน้อเจ้า เจ้าป้อ ไหว้สาบาทเจ้า”
หน้าเรือนศุขวงศ์ แม้นเมืองเดินเข้ามาหยุดมองขึ้นไปบนเรือน ใจหนึ่งก็ถ่วงให้แข้งขาหนักอึ้งจนก้าวขึ้นเรือนไม่ไหว ฟองจันทร์ผ่านมาเห็นเข้าพอดี เข้ามาหา “เจ้าแม้นเมืองเจ้า”
“เรากำลังจะแวะเข้าไปดูมิ่งหล้า”
“เจ้ามิ่งหล้ายังไม่ตื่นเจ้า เมื่อตอนฟ้าสางเจ้าน้อยเปิ้นเข้าไปเยี่ยมก่อนออกเดินทาง”
“เปิ้นคงเป็นห่วงมาก”
“เจ้าน้อยเปิ้นเข้าไปให้กำลังใจ ให้หมั่นกินยาตามหมอสั่งจะได้หายไวๆน่ะเจ้า”
แม้นเมืองพยักหน้ารับรู้เงียบๆ แล้วเดินไปขึ้นเรือน
ห้องนอน เรือนศุขวงศ์ แม้นเมืองผลักประตู เบาๆแล้วก้าวเข้ามาในห้อง มองรอบตัวอย่างรู้สึกอ้างว้าง
บนเตียงชุดเดินป่าที่อุตส่าห์เย็บปะชุนไว้ให้ ถูกวางไว้ในสภาพที่พับมาให้ยังไงก็อย่างงั้น เขาไม่ใส่มันไป ไม่คิดที่จะเอาติดกระเป๋าเดินทางไปด้วย ความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง และไร้ค่าเกาะกุมหัวใจอย่างหนัก
กลางคืน คุ้มเจ้าหลวงเชียงเงิน แสนอินทะหลับสบายแต่ต้องสะดุ้งตื่น เพราะเสียงทุบประตู
“เจ้าหลวง...เจ้าหลวง”
“มีอะไร”
“เปิดประตูด้วยเจ้าหลวง” แสนอินทะหัวเสียแต่ก็ลุกออกมาและเปิดประตู
“มีข่าวลูกข้าหรือยังไง” จังหวะเดียวกับการเปิดประตู แสงสว่างจากคบไฟสว่างจ้า หน้าห้องจนแสนอินทะต้องหยีตา เพราะสู้แสงไม่ไหวไม่เห็นว่าใครเป็นใครรู้แต่ว่ามากันมากมาย แสนอินทะถอยกรูกลับเข้ามาในห้อง “ผาคำ...เจ้ามาทำอะไรดึกดื่นอย่างนี้”