บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 18 หน้า 5
คุ้มเจ้าศุขวงศ์ คำแก้วเก็บพริกแห้งที่ตากแดดในกระด้ง อินทรหอบก้านบอนติดใบมาด้วยกำใหญ่ขึ้นเรือนมา “พอไหมล่ะเขียนจันทร์”
“พอถมถืด...ขอบใจนะ”
“อะไรทำให้เจ้าเปิ้นอิ่มอกอิ่มใจได้ อินทรคนนี้ยินดีเสาะหามาจนได้แหล”
“จะให้ดี ก็ช่วยไปก่อไฟต้มบอนให้ด้วยนะ”
“เต็มใจจนไม่รู้จะบอกยังไงเชียวละ” อินทรเดินออกไปทางครัว คำแก้วหันมาเห็นแม้นเมืองที่ยืนนิ่งอยู่มุมหนึ่ง “เจ้าไม่สบายรึเปล่าเจ้า...หน้าซีดมาก”
“เปล่า…เปล่า...เราไม่ได้เป็นอะไร”
“วันนี้เจ้าน้อยเปิ้นอยากกิน...แกงบอน..เจ้าอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมเจ้า ข้าเจ้าจะได้ทำให้”
“อะไรก็ได้ เขียนจันทร์...อะไรก็ได้”
“เจ้า...” เขียนจันทร์-คำแก้ว พากันแยกไปทางครัว แม้นเมือง ใจหวิวไม่เป็นส่ำ...ช่วงเวลาของความยากลำบากใจที่สุดคืบคลานเข้ามาใกล้ทุกที
ในห้อง มือแม้นเมืองที่ล้วงหยิบขวดยาพิษที่ซ่อนไว้ออกมาจากตู้ แม้นเมือง ทำใจอย่างหนัก ก่อนจะเหมือนตัดสินใจแน่วแน่ มือกำขวดยาพิษไว้อย่างเหมือนกลัวว่ามันจะหลุดมือหายไป
ห้องครัว คำแก้วกำลังช่วยเขียนจัทร์ จัดกับข้าวลงสำรับอย่างพิถีพิถัน
“น้ำในนี้ขอดโอ่งซะแล้ว..เอาขันเงินไปตักน้ำฝนโอ่งข้างนอกซิคำแก้ว”
“เจ้า” คำแก้วรับขันเงิน ขันน้ำกินไปจากเขียนจันทร์ แล้วเดินออกมาค้อมตัวผ่านแม้นเมืองที่ยืนอยู่ปากประตู แม้นเมืองเดินเข้ามา “สำรับเสร็จพอดีเจ้า...เขียนจันทร์กำลังจะยกออกไปเดี๋ยวนี้”
เขียนจันทร์มองสำรับ ขณะกำลังจะยกขึ้นคุณพระคุณเจ้า “ลืมเก็บผักแพวได้ยังไงกัน...รอประเดี๋ยวนะเจ้า” เขียนจันทร์กุลีกุจอออกไป แม้นเมืองยืนมองสำรับตัวชา ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้..โอกาสทองมาถึงอย่างง่ายดาย เหมือนผีบ้านผีเรือนดลให้เกิดขึ้น...แม้นเมืองอื้ออึงได้ยินแต่เสียงเต้นของหัวใจตัวเอง
เฉลียงนอกชาน สำรับอาหารพร่องไปมาก วันนี้ดูเหมือนศุขวงศ์เจริญอาหารผิดปกติ
“แกงบอนวันนี้รสดีจริง..ขอบใจนะเขียนจันทร์ คำแก้ว” เขียนจันทร์ คำแก้วหน้าบาน
“สุดฝีมือข้าเจ้าเลยเจ้า” แม้นเมืองละเลียดกินข้าวเหนียวคำน้อย แถมท่าทางจะพาลอิ่ม
“เรากินอยู่คนเดียว เจ้าแม้นเมืองของพวกเจ้าไม่ยอมแตะต้องแกงบอนเลย”