บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอนที่ 20
คุ้มเจ้าศุขวงศ์ อินทรคุมคนงานบ่าวช่วยกันขึงแหเป็นเพดานห้อง คนงานบางส่วนขนฟืนที่ตัดไว้ขึ้นมาเตรียมกองไว้ ที่ครัวบรรยากาศครึกครื้น เขียนจันทร์ คำแก้วช่วยกันสานตาแหลว (เฉลว) ด้วยตอกและใบคาสดจะไว้ใช้ติดเหนือประตูเพื่อกันผี แม้นเมืองนั่งเย็บผ้าอยู่
“หนามเล็บแมวตัดมาพอรึเปล่าอินทร...อุดช่องอุดรูให้หมดด้วยนะ”
“วางใจเถอะน่า เขียนจันทร์”
“ผีกะมันมีจริงๆ เหรอน้าเขียนจันทร์”
“มีสิ”
“แล้วน้าเขียนจันทร์เคยเห็นมันไหม”
“ไม่เคย”
“อ้าว”
“เอ็งจะมาสงสัยอะไรนักหนาโบราณเขาบอกมีก็ละกัน อะไรที่จะช่วยให้เจ้าแม้มเมืองปลอดภัยคลอดง่าย.. เราต้องทำให้หมด ปู่ย่าตายายทำมายังไงเราก็ต้องทำยังงั้น”
“แล้วพวกฝาหรั่งเวลาจะคลอดลูก เขาทำอย่างเราไหมน้าเขียนจันทร์”
“ไม่รู้โว้ย
“เราเคยได้ยินมา...เด็กที่เกิดใหม่ฝาหรั่ง เขาก็ต้องพาไปรดน้ำมนต์เหมือนกัน”
“นั่นปะไร”
“พวกเรายังดีใจกันขนาดนี้แล้วนี่เจ้าหลวงเปิ้นจะดีใจขนาดไหนเนาะที่เปิ้นกำลังจะได้หลานคนแรก”
แม้นเมืองชะงัก รอยยิ้มจางๆ เหือดหายไปทันที เขียนจันทร์ถลึงตาใส่คำแก้ว คำแก้วเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป “ลงไปดูข้างล่างซิว่าเปิ้นสุมไฟไว้พอรึเปล่าใต้ห้องคลอดน่ะ”
“เจ้า...” คำแก้วคลานออกไป
“เจ้าทำใจให้สบายน้อ เรื่องสำคัญที่สุดตอนนี้คือเจ้ากับลูกต้องแข็งแรงปลอดภัย”
“คำสาปแช่งยังก้องอยู่ในหูเราทุกครั้ง ที่เราหลับตาลงเขียนจันทร์”
“เชื่อเขียนจันทร์เถอะเจ้า ความรักจะเยียวยาทุกสิ่งได้”