บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 1 หน้า 3
ไฟที่ไส้อ่างน้ำมันค่อยๆดับลงเหมือนกัน เหมือนเป็นสิ่งบอกเหตุ ทุกคนในห้องรับรู้ถึงการจากไปของสิงห์คำ มือเจ้าหลวงแสนอินทะปิดเปลือกตาให้สิงห์คำ มิ่งหล้า-ข่ายคำ ซึ่งอยู่ใกล้กัน ก้มลงกราบศพ
หน่อเมืองกัดฟันแน่น กราบศพ ไม่ยอมเสียน้ำตา ทั้งที่ในหัวใจสะอื้นอย่างหนัก แม้นเมืองกราบลงกับพื้น น้ำตาร่วงพรูจนตัวสั่นสะท้าน แต่ไม่ยอมฟูมฟายส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย
สวนที่เก็บอัฐิเจ้าศุชิระ สุสานตระกูล ศุขวงศ์กราบอัฐิเจ้าศุชิระเสร็จพอดี อินทรเปรย “เสียดายที่เจ้าท่านจากไปเร็วเกินไป ไม่อย่างนั้นวันนี้ท่านคงได้ภาคภูมิใจที่ได้เห็นเจ้ากลับมาเชียงพระคำ”
“ยังหรอกอินทร เราจะทำให้เจ้าพ่อภาคภูมิใจได้ก็ต่อเมื่อภารกิจที่เจ้าพ่อสั่งเสียเอาไว้ประสบความ สำเร็จเสียก่อน หนึ่งบ้านเมืองร่มเย็น สองผู้คนสงบ สามไม่ให้พวกฝรั่งมันเข้ามาถือโอกาส ยึดครอง สี่...ให้วงศ์ญาติ หมายถึงหัวเมืองทุกแห่ง อยู่รวมกันเป็นกลุ่มก้อน ไม่ต้องมีใครถูกแบ่งแยกตัดเฉือนออกไป”
หอหน้า หน่อเมืองเดินเข้ามาแล้วเห็น...แม้นเมืองนั่งร้องไห้อยู่มุมหนึ่ง
“น้องมาแอบร้องให้อยู่ที่นี่เอง” แม้นเมืองรีบเช็ดหน้า
“น้องผิดคำสัญญาต่อเจ้าอา ว่าจะต้องไม่ร้องไห้ให้ผู้ใดเห็น น้องละอายใจ”
“หากร้องเพราะเสียใจต่อการจากไปของเจ้าอา ก็จงร้องเถอะแต่นับจากวันนี้ไป น้องต้องเข้มแข็ง ..เพื่อเจ้าอาและเชียงเงินของเรา. ยังมีภาระหน้าที่ ที่เราต้องทำอีกมากมายนัก”
“สิ้นเจ้าอาสิงห์คำแล้ว เชียงเงินของเราจะเป็นอย่างไรเจ้าพี่”
“เชียงเงินอย่างไรก็ยังต้องเป็นเชียงเงิน ถึงจะต้องแลกกันด้วยชีวิตพี่ก็จะไม่มีวันก้มหัวให้ศัตรูหน้าไหน ไม่ว่าสยาม หรือเมืองมัณฑ์”
“เพื่ออิสรภาพของเชียงเงิน ชีวิตเลือดเนื้อของน้องยินดีถวายแก่เจ้าหลวงและเชียงเงิน เป็นเครื่องสักการะบรรพชนของเรา..เจ้าพี่ ไม่ว่าจะสยาม หรือเมืองมัณฑ์น้องจะไม่ยอมก้มหัวให้เช่นกัน”
เรือนเจ้าย่าเรือนคำ ศุขวงศ์กราบลงแทบเท้าเรือนคำ มือเรือนคำลูบหัวศุขวงศ์
“คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูกนะ ย่ารอคอยวันนี้มานานนักหนา.. กลัวว่าเจ้าจะไม่กลับมาบ้านเกิดเมืองนอนของเจ้าเสียแล้ว”
“เชียงพระคำเป็นแผ่นดินเกิด และจะเป็นแผ่นดินตายของหลาน..หลานจะไม่กลับมาได้อย่างไรเจ้าย่า”
“เจ้าไปอยู่เมืองใต้เสียนาน..ย่าคิดว่าเจ้ากลายเป็นคนสยาม นิยมฝรั่งมังค่าไปเสียแล้ว”
“หลานไปอยู่บางกอกและเมืองสิงคไปร์ก็เพื่อการเรียนรู้เท่านั้นเจ้าย่า”