บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 1 หน้า 4
“ย่าหวังว่า การไปได้เรียนรู้ของเจ้าจะเป็นประโยชน์อย่างแท้จริงกับบ้านเมืองของเรา..ไม่ใช่เรียนรู้เพื่อเดินตามเขาเท่านั้นหรอกนะ”
“ถึงหลานจะแต่งตัวแบบนี้ แต่ในใจหลานยังคงเหมือนเดิมเจ้าย่า. หลานยังเป็นคนเชียงพระคำ ชีวิตของหลานเป็นของแผ่นดินนี้ และผู้คนที่นี่เสมอโลกภายนอกมีความเปลี่ยนแปลงทุกวันเจ้าย่า เพื่อจะให้อยู่รอด เราต้องปรับตัวเองให้ทันความเปลี่ยนแปลงนั้นด้วยเหมือนกัน”
คุ้มหลวง เชียงเงิน บริวารกำลังขึงผ้าลงสะดึงเพื่อปักลวดลาย สำหรับการไว้ทุกข์งานศพ
ข่ายคำสั่งการ “พวกเจ้าต้องเร่งมือให้ทันวันปลงศพ ชุดเจ้าอุปราชหน่อเมืองต้องให้เสร็จก่อน เพราะต้องใช้วันสถาปนา”
มิ่งหล้า เอ่ยถาม “ลูกจะเลือกลายไหนดีเจ้าแม่ ลายนั้นก็งาม ลายนี้ก็งาม”
“ลายนี้สิลูก. ลายนั้นยกให้แม้นเมืองไป”
“แม้นเมือง... พี่เอาลายนั้นไปก็แล้วกันนะ” แม้นเมืองยังนั่งจมอยู่ในความเศร้า
“แม้นเมือง..ฟังน้องรึเปล่า”
“หากไม่ทันเวลาจริงๆ ผ้าของหลานไม่ต้องปักลายอะไรเลยก็ได้เจ้าน้า”
“พูดอะไรออกมา รู้ตัวรึเปล่าแม้นเมือง เจ้านี่ไม่รู้จักควรไม่ควร”
“หลานแค่รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”
“แล้วอะไรคือเรื่องสำคัญของพี่”
“สืบทอดความคิดเจ้าอาสิงห์คำ เพื่อเชียงเงินของพวกเรา”
“เราเป็นผู้หญิงจะทำอะไรได้เท่าไรกันเชียวพี่แม้นเมือง”
“เจ้านี่น่าจะเกิดมาเป็นชายเสียมากกว่า”
“หลานก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันเจ้าน้า หากเกิดเป็นชายหลานคงจะทำอะไรๆ ได้มากกว่านี้ หากไม่มีอะไรแล้ว หลานขอตัวไปดูเขาจัดที่ตั้งศพ เผื่อมีอะไรที่จะช่วยเขาได้”
“ก็ดี...ดูอย่าให้มีอะไรขาดตกบกพร่องก็แล้วกัน”
ฟองจันทร์ที่อยู่ในกลุ่มปักผ้าขยับจะตาม แม้นเมืองออกไป
“เจ้าจะไปไหนฟองจันทร์ งานปักผ้าล้นมือขนาดนี้จะทิ้งไปได้ยังไง
“เจ้า” ฟองจันทร์ถอยกลับไปที่สะดึงปักผ้า แม้นเมืองออกไป
“ลายนี้งามกว่าลายของแม้นเมืองจริงๆรึเจ้าแม่”
“แม่เลือกให้แล้ว หมายความว่าสิ่งนั้นต้องเหนือกว่าคนอื่นต้องดีที่สุดเสมอ”