บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 7 หน้า 2
เรือนศุขวงศ์ พญาวังอัญเชิญชุดเจ้าบ่าวแบบเชียงเงิน ใส่พานคลานเข้ามา
“ท่านพญาวัง มาแต่เช้า”
“เจ้าหลวงแสนอินทะ จัดเตรียมชุดที่เจ้าจะต้องใส่ในพิธีเช้าวันนี้ มอบหมายให้ข้าเจ้านำมามอบให้แก่เจ้า”
“ชุดเจ้าบ่าวเชียงเงินสินะ”
“เจ้าหลวงคงอยากเห็นลูกเขยของท่านในชุดชาวเชียงเงินบ้าง”
“ท่านคงจะกลัวว่าเราจะแต่งตัวแบบฝรั่ง เข้าพิธีในวันนี้มากกว่าละมัง เอาเถอะ เรารู้ดีว่าควรทำตัวอย่างไร หากมีโอกาส เราจะกราบขอบคุณเจ้าหลวงด้วยตัวเราเอง”
ศุขวงศ์รับพานนั้นมา พญาวังคลานถอยกลับออกไป ศุขวงศ์มองชุดที่พับอย่างดีบนพาน ด้วยความรู้สึกเจ็บลึกๆแสนอินทะบอกนัยความหมายเย้ยเยาะในชัยชนะมาอย่างแยบคาย
เรือนแม้นเมือง เขียนจันทร์กำลังหวีผมให้แม้นเมือง ก่อนมุ่นมวย คำแก้วคลานลุกลี้ลุกลนเข้ามาในห้อง
“หายไปไหนมาคำแก้ว แทนที่จะรีบขึ้นมาช่วยกัน”
“ข้าเจ้าไปแอบดูเรือนหลังโน้นมา”
“พุทโธ ธัมโม สังโฆ มีอย่างรึ...เรือนหลังโน้นมีแต่ผู้ชาย.. แถมยังเป็นแขกเมือง เจ้าเป็นสาวเป็นนางไปด้อมๆมองๆแอบดูตามรูตามร่องอย่างนั้นได้ยังไง ไม่งามเลย นะคำแก้ว”
“ก็ข้าเจ้าอยากเห็นเจ้าน้อยศุขวงศ์นี่เจ้า น้าเขียนจันทร์ ข้าเจ้าเคยเห็นแต่ ไกลๆเพิ่งได้เห็นตัวชัดเจนเต็มตาก็คราวนี้ เฮ้อ งามแต๊ งามขนาด งามสมกับเจ้าแม้นเมืองของข้าเจ้า”
แม้นเมืองสะท้าน กระดากเขิน เขียนจันทร์เหมือนจะเป็นลม
“งามแต๊ๆ แล้วก็ดูโอ่อ่าแปลกตาเขาเล่ากันว่า เจ้าไปร่ำเรียนมาจากเมืองไกล ถึงได้ดูงามสง่าองอาจแบบนี้เหมือนพวกฝาหรั่ง วันที่ข้าเจ้าแอบเห็นเจ้าเดินอยู่ในเมืองดูเหมือนจะนุ่งกางเกงฝาหรั่ง แต่วันนี้พญาวังขวาจัดเสื้อผ้าแบบเชียงเงินให้เปิ้นใส่ละเจ้า งามน่าดูไปอีกแบบข้าเจ้าว่าเจ้าน้อยเปิ้นตาสวย ตาเปิ้นเหมือนยิ้มได้ ยิ้มอยู่ตลอดเวลา”
“นี่...หุบปากเสียทีคำแก้ว มาพร่ำเพ้อชมโลมผู้ชาย แถมยังเป็นผู้ชายคนที่กำลังจะกลายเป็นเจ้านายเหนือหัวของเจ้าอีก” เขียนจันทร์เงื้อง่า คำแก้วหลบฝ่ามือเขียนจันทร์ แต่ไม่วายถูกหยิกเนื้อเข้าให้
“ถ้ากำเริบอย่างนี้ ข้าจะไม่ให้เจ้าตามไปรับใช้เจ้าแม้นเมืองละ อย่างเจ้าขืนปล่อยให้ไปก็คงจะทำให้ต้องขายหน้ากันทั้งเชียงเงิน” คำแก้วจ๋อยก้มหน้า
“ช่างคำแก้วมันเถอะ เขียนจันทร์”
“ต้องกำราบเจ้า ไม่อย่างนั้นเจ้าจะต้องเหนื่อยจนปวดหัวกับมันแน่” คำแก้วก้มหน้าน้ำตาร่วง