บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 7 หน้า 4
“รีบไปสิ”
“เจ้า..” ข่ายคำออกไปอย่างขุ่นเคืองใจ
ห้องมิ่งหล้า ถุงผ้าเล็กๆใบนั้นเหมือนถูกโยนใส่มือฟองจันทร์ ข่ายคำสั่ง
“ยังมีงานต้องทำที่นี่อีกเยอะ รีบไปรีบมา อย่ามัวเถลไถล”
“เจ้า...เจ้านาง” ฟองจันทร์คลานถอยออกไป
“เจ็บใจจริงๆของสิ่งนั้นแม่ยังไม่เคยได้ใช้ ลูกเองก็คงยังไม่เคยได้เห็นด้วยซ้ำ แม่เพียรขออยู่ตั้งหลายครั้ง เจ้าพ่อของลูกก็ทำเฉย ไม่คิดเลยว่าวันนี้มันจะกลายเป็น ตกไปอยู่ในมือแม้นเมืองได้..”
“เจ้าพ่อรักลูกไม่เท่ากัน”
“นั่นละที่แม่ รู้สึกมาตลอดเวลา”
“ฉลาดนักนะแม้นเมือง ทำเงียบๆหงิมๆที่แท้ก็รอกินคำใหญ่นี่เอง”
“มันก็คงได้ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นละ มิ่งหล้า...ลูกเป็นคนมีบุญวาสนา เกิดมาชาติตระกูลก็สูงกว่าใคร งามก็งาม กว่าใคร ลูกต้องได้มากกว่าสมบัติขี้ปะติ๋วนั่น..อย่าไปเสียดายมันเลย”
มิ่งหล้าเกิดพลัง ความชิงชังบวกกับความรู้สึกว่าแสนอินทะลำเอียง กลายเป็นขัตติยมานะ กรุ่นอยู่ภายใน
เรือนแม้นเมือง สิ่งของในถุงกำมะหยี่ใบเล็กนั้น ถูกเทลงฝ่ามือ แม้นเมืองรู้สึกเหมือนบางสิ่งตื้อขึ้นมาจากคอหอย
กระดุมทองฝังเพชรลูกโลกห้าเม็ด
“เจ้าพ่อมอบสิ่งนี้เป็นของขวัญแก่ข้ารึฟองจันทร์”
“เจ้า...เจ้าแม้นเมือง”
“มันมีค่ามากเกินไป มันคู่ควรกับเจ้ามิ่งหล้ามากกว่าข้า”
เขียนจันทร์เปรย “เจ้า...เจ้าหลวงเปิ้นคงตั้งใจจริงที่จะเก็บของขวัญนี้ไว้เพื่อเจ้า เพราะข้าเจ้าบ่เคยเห็นใครได้ใช้มันเลย วันนี้วันสำคัญสำหรับชีวิตเจ้า เจ้าควรจะใช้มันเพื่อสิริมงคลแก่ชีวิต เจ้าเปิ้นคงดีใจ”
มือแม้นเมืองกุมกระดุมนั้นไว้อย่างรู้สึกอุ่นใจได้รับกำลังใจ
“ฟองจันทร์...”
“เจ้า”
“ขบวนไปเมืองจันทร์ออกเดินทางกี่โมง”
“แปดโมงเจ้า” แม้นเมืองใจหาย...ไม่มีโอกาสได้ล่ำลา “ข้าฝากเจ้าดูแลมิ่งหล้าแทนข้าด้วยนะ”
“เจ้า...ข้าเจ้าจะดูแลเจ้ามิ่งหล้าด้วยชีวิตของข้าเจ้าเอง”