บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 15 หน้า 3
คุ้มเจ้าศุขวงศ์ แม้นเมืองค่อยๆสืมตาขึ้น ศุขวงศ์ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง มือกุมมือแม้นเมืองไว้ แม้นเมืองร้องไห้อีกครั้งทั้งที่พยายามฝืนเอาไว้ แม้นเมืองค่อยๆชักมือตัวเองออกจากมือศุขวงศ์ ทำให้ศุขวงศ์ตื่นขึ้น “แม้นเมือง”
“ข้าเจ้าเสียใจ.. ข้าเจ้าขอโทษ”
“อย่าตำหนิตัวเอง เรื่องแบบนี้ไม่มีใครต้องการให้เกิดขึ้นหรอก..น้องพักผ่อนให้มากกินยาที่หมอสั่งให้ต้มไว้ จะได้แข็งแรงไวๆ” แม้นเมืองหลับตาลงทั้งที่น้ำตานองหน้า ศุขวงศ์จูบลงบนเปลือกตานั้น ราวกับจะขอซับเอาความโศกเศร้าเจ็บปวดนั้นมาไว้ที่ตัวเอง
ห้องครัว หม้อต้มยา ถูกตั้งอยู่บนเตากำลังเดือดปุคๆ คำแก้วนั่งกอดเข่าไม่มีกะจิตกะใจอยู่หน้าเตามุมหนึ่ง เขียนจันทร์ปักธูปที่จุดมาไว้มุมหนึ่ง “คอยดูด้วยธุปหมดดอกก็ยกหม้อยาลง”
“เจ้า”
“คำแก้ว” เขียนจันทร์ฟาดเข้าให้ “ใครสั่งใครสอนให้นั่งกอดเข่า ประเดี๋ยวเถอะ”
คำแก้วเหมือนเพิ่งรู้ตัว กลับมาพับเพียบเรียบร้อย เขียนจันทร์คนยาในหม้อ
“ทำไมเรื่องร้ายๆมันต้องมาเกิดกับเจ้าแม้นเมืองของเราด้วยนะน้าเขียนจันทร์”
“อะไรจะเกิดก็ไม่มีใครห้ามมันได้หรอก”
“แล้วถ้ามันจริงอย่างที่หมอเปิ้นว่าล่ะเจ้าแม้นเมืองไม่มีทางมีลูกได้อีก”
“มันก็อยู่ที่ยาหม้อนี้กับเอ็งกับข้าว่าจะดูแลเจ้าเปิ้นได้ดีขนาดไหน”
เขียนจันทร์เผลอกอดเข่าอย่างไม่รู้ตัว “สงสารเปิ้นจริงๆไม่ รู้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรนักหนา”
“น้าเขียนจันทร์”
“อะไร”
“ทำไมโบราณเปิ้นถึงบ่ให้นั่งกอดเข่าล่ะ”
“มันบ่งาม อมทุกข์อมโศก แล้วก็จะทุกข์จะโศกไปตลอดชีวิต ลูกสาวบ้านไหนนั่งกอดเข่าบ่มีใครเอาไปทำเมียหรอก”
“เหรอ แล้วทำไมน้าเขียนจันทร์ ถึงมีพี่ฟองจันทร์ได้เจ้า” เขียนจันทร์งงกับคำถามคำแก้ว คำแก้วชี้ไปที่ท่านั่งกอดเข่าของเขียนจันทร์ “อีนังคนนี้” เขียนจันทร์ฟาดคำแก้วชุดใหญ่ อินทรวิ่งหน้าตั้งขึ้นเรือนมา
“เจ้าน้อย..เจ้าน้อย”
เขียนจันทร์ คำแก้วหันไปมอง อินทรวิ่งไปทางห้องนอน เขียนจันทร์คำแก้วได้แต่มองหน้ากันแปลกใจห้องนอน ศุขวงศ์ซัก “ไปได้ยินมาจากไหนอินทร”