บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 15 หน้า 4
เขียนจันทร์ คำแก้วตามเข้ามาที่ปากประตู
“คนในตลาดมันคุยกันเจ้าน้อยหมอฝาหรั่งมากับพวก. พวก..มิช..มิช .มิชอะไรซักอย่าง”
“มิชชันนารี”
“ใช่ๆๆ มิชชันนารี เปิ้นมาจากเชียงใหม่ ช่วยรักษาคนเจ็บได้หลายคนแล้ว แต่ก็ไม่ค่อยมีใคร ยอมให้รักษา”
“แล้วตอนนี้หมออยู่ที่ไหน”
เรือนเจ้าย่าเรือนคำ ในเวลาเดียวกัน เรือนคำ ปรับทุกข์กับ ละอองคำ บัวผัน
“เหลนทวด..น่าสงสารจริง นึกว่าจะได้เป็นศักดิ์เป็นศรีวงศ์ตระกูล กลับบุญน้อย..ทำให้คนแก่อย่างทวดดีใจได้ไม่ทันข้ามวัน”
“เจ้าย่าเจ้า อย่าทุกข์ใจไปเลยเจ้า”
“วงศ์เจ้าหลวงเชียงพระคำลูกหลานน้อยกันอยู่แล้ว เมียเจ้าน้อยยังมาเป็นอย่างนี้อีก โอกาสจะมีลูกริบหรี่พอๆกับไม่มีโอกาสอีกเลย. แล้วจะไม่ให้ย่าทุกข์ใจได้ยังไงละอองคำ”
“ถ้าเจ้าพี่แม้นเมืองมีลูกอีกไม่ได้จริงๆ เจ้าย่าก็ยังมีข้าเจ้าอีกทั้งคนนะเจ้า สิ่งใดที่หลานจะทำได้เพื่อตอบแทนบุญคุณเจ้าย่าแลบ้านเมือง หลานก็ยินดีทำเจ้า”
ห้องนอน คุ้มเจ้าศุขวงศ์ แม้นเมืองนอนอยู่ “เขียนจันทร์”
เขียนจันทร์ขยับเข้ามาชิดเตียง “เจ้า..เจ้าอยากได้อะไรเจ้า”
แม้นเมืองส่ายหน้า “เราเป็นคนบาปหนาทรยศตระบัดสัตย์ บาปกรรมกับคำสาปแช่งถึงได้ตอบสนองเราใช่ไหมเขียนจันทร์”
“เจ้าพูดอะไรอย่างนั้น”
“เราช่วงชิงของรักของคนอื่นมาเป็นของตัว เราถึงต้องเจ็บปวดอย่างนี้เหมือนกันใช่ไหม”
“เจ้าไม่ได้ทำอย่างนั้นซะหน่อยนะเจ้า”
“ลูกที่มาเกิด เขาคงไม่อยากรับเราเป็นแม่ใช่ไหมเขียนจันทร์ เขาถึงจากเราไปอย่างนี้”
“เจ้าอย่าคิดมากเลยเจ้า คำแก้ว.. รีบไปตามเจ้าน้อยเปิ้นกลับมาซะ บอกเปิ้นว่าเจ้าแม้นเมืองเพ้อใหญ่แล้ว” คำแก้วกำลังจะรีบคลานออกไปพอดี ศุขวงศ์กลับเข้ามา
“แม้นเมือง..พี่พาหมอฝาหรั่งมาแล้ว..ให้หมอตรวจดูอาการน้องอีกทีเถอะนะ”
อินทรนำหมอเข้ามาในห้อง เขียนจันทร์ คำแก้ว ผงะถอยออก