บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 22

เรือนเล็ก มิ่งหล้านอนตะแคงหลับอยู่..

“ตั้งแต่เมื่อวาน เจ้าได้กินยา แล้วก็หลับยาวเจ้า ร้องครางเป็นพักๆ คงจะยังเจ็บข้างในอยู่”

เขียนจันทร์รายงาน แม้นเมืองที่อุ้มลูกอยู่

“เลือดยังไหลซึมออกมาไม่หยุด  แต่คำแก้วก็เปลี่ยนผ้ารองซับเลือดให้ทุกชั่วโมงละเจ้า”

“ดีแล้ว...ขอบใจนะ.อาจจะต้องเหนื่อยกันหน่อย แต่ยังไงก็ขอให้อดทน”

“เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกเจ้า พวกข้าเจ้าจะดูแลเจ้ามิ่งหล้าอย่างดีที่สุด” ฟองจันทร์รับปาก

“เราจะพยายามหาเวลามาช่วยเท่าที่จะช่วยได้...อยู่ใกล้แท้ๆแต่ก็เหมือนอยู่ ไกลกัน”

เขียนจันทร์เข้าใจ  “ถ้าเรื่องนี้จะต้องเป็นความลับอย่างที่เจ้าน้อยสั่งพวกข้าเจ้า ก็จะทำตามอย่างเคร่งครัดเจ้า”

ห้องทำงาน คุ้มศุขวงศ์  รูปถ่ายที่แบร็กกิ้นให้มาตรงหน้าศุขวงศ์ ศุขวงศ์มองภาพนั้น อยู่ที่โต๊ะทำงาน

“ความรักที่พี่มีต่อน้องไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ความจำเป็น กำลังบีบบังคับเราอยู่ พี่ไม่ รู้ว่าเราจะต้องอยู่ ในสถานการณ์แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน พี่ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ถ้าจำเป็นที่จะต้องเลือก ตอนนี้ยังไงเรื่องของบ้านเมืองก็สำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น แล้วสักวันน้องจะเข้าใจ...”

ศุขวงศ์ ค่อยๆเก็บภาพถ่ายแม้นเมือง นั้นคืนใส่ลิ้นชัก แล้วเลื่อนลิ้นชักปิด

เรือนเจ้าย่าเรือนคำ แม้นเมืองพยายามอธิบายเรือนคำ

“ช่วงนี้เจ้าน้อยงานเปิ้นเยอะน่ะเจ้า บางทีดึกๆดื่นๆก็ยังสะสางไม่เสร็จ ภูแก้วร้องกินนมเป็นระยะทั้งวัน ข้าเจ้าเกรงใจเจ้าน้อยเปิ้นว่าถึงเวลาเปิ้นนอน เปิ้นจะหนวกหู รำคาญจนพักผ่อนไม่ได้นะเจ้า”

“ไม่เป็นไร ดีซะอีกเอาภูแก้วมาอยู่ซะด้วยกันที่เรือนย่านี่ดีแล้ว จะได้ช่วยกันเลี้ยง ย่าเองคิดถึงเหลนก็จะได้ไม่ต้องถ่อสังขารไปหาถึงเรือนโน้นด้วย..มาซิ...มาให้ย่าอุ้มหน่อย...เจ้าภูแก้ว”

แม้นเมืองขยับไปส่งลูกให้เรือนคำอุ้ม บัวผันเปรย “บางทีข้าเจ้าตื่นมาดึกๆมองไปทางเรือนเจ้าน้อย ยังเห็นไฟสว่างอยู่เลย งานเปิ้นคงมากยุ่งเหยิงจนแทบไม่ได้หลับได้นอนจริงๆ”

“บัวผัน...ช่วยเขียนจันทร์ คำแก้วขนของไปที่ห้องจัดห้องจัดหับให้เจ้าแม้นเมืองเถอะไป”