บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 22 หน้า 3
คุ้มเจ้าหลวงเชียงเงิน หน่อเมืองอ่านข้อความในจดหมาย แล้วม้วนเก็บจดหมายนั้น อย่างใจเย็น
“เจ้าพ่ออยู่ที่นี่ ลูกจะเป็นตัวแทนเดินทางไปร่วมประชุมที่เชียงใหม่เอง”
“ถ้าเมืองมัณฑ์แตกจริงๆ มิ่งหล้าจะเป็นหลักฐานว่าเราส่งบรรณาการให้กับเมืองมัณฑ์นะหน่อเมือง แล้วเราจะไม่ถูกไอ้พวกกุกลาขาวมันอ้างยึดเอารึ”
“ภาวะสงครามอย่างนี้ ใครๆก็ต้องหนีเอาตัวรอดกันทั้งนั้น ลูกเชื่อว่า มิ่งหล้าฉลาดพอที่จะทำทางหนีออกมาให้ได้ ลูกหลานเชียงเงินทุกคนต้องสำนึกว่า ความเป็นอิสระของบ้านเมืองต้องสำคัญเหนือสิ่งใดเจ้าพ่อ”
“แล้วระหว่างเรากับเชียงใหม่..เชียงพระคำล่ะ”
“ไม่ใช่เรื่องยากเลยเจ้าพ่อ แค่ลูกพาตัวแม้นเมืองกลับมา เชียงเงินให้ได้ เชียงพระคำกับเชียงเงินก็หมดสิ้นสายสัมพันธ์กันแล้ว..ส่วนกับเชียงใหม่...น้ำพิพัฒน์สัจจา มันก็แค่คำสาบานที่ลูกถูกบังคับให้ต้องพูดเท่านั้น”
เรือนเจ้าย่าเรือนคำ เรือนคำบ่น
“อะไรกัน..อยู่ไม่เคยได้ติดเรือนเลยนะเจ้าน้อย...นี่ต้องเข้าป่าอีกแล้วรึ”
“ครั้งนี้หลานต้องลงไปประชุมที่เชียงใหม่กับจักรคำ เจ้าย่า”
“อืม...พักผ่อนเสียบ้างนะเจ้าน้อย อย่าโหมงานทำแต่งานจนลืมลูกลืมเมียล่ะ”
แม้นเมืองไกวเปลลูกอยู่มุมหนึ่งห่างออกไป ศุขวงศ์หันไปมองทางแม้นเมืองแว่บเดียว แม้นเมืองรู้สึกถึงความเย็นชาจากศุขวงศ์
“หลานว่าหลานแยกออกเสมอระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว เจ้าย่า”
แม้นเมืองเหมือนยิ่งถูกตอกย้ำ...หัวใจกับหน้าที่
“แยกได้ก็ดี...อย่าให้คำว่างานมาทำลายครอบครัวก็แล้วกัน...”
“เจ้าน้อยเจ้า...บัวผันว่าจะถามอินทรหลายครั้งแล้วก็ลืมทุกที หมู่นี้เห็นมีคนเข้าๆออกๆที่เรือนเล็กด้านหลังโน่นบ่อยๆ ใครไปอยู่ที่นั่นน่ะเจ้า”
“ไม่มีนี่บัวผัน”
“แต่ข้าเจ้าเห็นเข้าๆออกๆกันเหมือนมีคนอยู่จริงๆนะเจ้า”