บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 22 หน้า 2
“เจ้า เจ้าย่า”
บัวผัน เขียนจันทร์ คำแก้ว ช่วยกันขนของออกไป เรือนคำเล่นกับเหลน
“งานพ่อเจ้าเยอะมากเรอะเจ้าภูแก้ว สงสารพ่อเจ้าไหม หือ..โตไวๆเหลนย่า จะได้มาช่วยพ่อเจ้าทำงาน ให้กับบ้านเมือง” คำพูดบางอย่างทิ่มตำความรู้สึกแม้นเมืองให้เจ็บหนึบ
เรือนเล็ก ฟองจันทร์ป้อนข้าวมิ่งหล้าอย่างลำบาก เพราะถึงจะเป็นอาหารอ่อน และมิ่งหล้านั่งเอนๆชันเข่า แต่อาการปวดจ็บภายในช่องท้องทำให้กินได้น้อยและยากเย็น ศุขวงศ์นั่งมองอยู่ ไม่ไกล
“แข็งใจกินหน่อยเถอะนะมิ่งหล้า น้องจะได้แข็งแรง...หายในเร็ววัน”
ฟองจันทร์เช็ดน้ำข้าวที่หกเลอะเทอะบนตัวมิ่งหล้า
“แล้วนี่เขียนจันทร์กับคำแก้วไปไหน ไม่มาช่วยเจ้าบ้างรึ ฟองจันทร์”
“แม่กับคำแก้วขนของเจ้าแม้นเมือง เจ้าภูแก้วไปเรือนโน้นเจ้าอีกประเดี๋ยวคงกลับมา”
ศุขวงศ์นิ่งงันไป บรรยากาศน่าอึดอัด อินทรคลานเข้ามาที่หน้าห้อง
“เจ้าน้อยมาอยู่นี่เอง อินทรตามหาเสียทั่วบนเรือนโน้น”
“มีอะไรอินทร”
“เจ้าหลวง เรียกให้เจ้าน้อยเข้าพบ เดี๋ยวนี้เลยเจ้า เห็นว่ามีเรื่องด่วน สำคัญมาก”
คุ้มเจ้าหลวงเชียงพระคำ ศรีวงศ์วาน
“จดหมายเรียกให้เข้าประชุมด่วนที่เชียงใหม่ อาอยากให้เจ้าไปช่วยจักรคำ”
“น่าจะเป็นเรื่องต้องเตรียมตัวแสดงเขตดินแดน ระหว่างเรากับเมืองมัณฑ์...เจ้าอา..เพราะทันทีที่เมืองมัณฑ์ตกเป็นของอังกฤษ อังกฤษต้องถือโอกาสนี้เพื่อเข้าครอบครองเมืองเล็กเมืองน้อยต่างๆด้วย”
“ช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดใกล้มาถึงแล้วสินะ”
“ทำไมฝรั่งเศสถึงไม่เข้าช่วยเหลือเมืองมัณฑ์ในเวลานี้”
“อังกฤษกับฝรั่งเศสเจรจาแบ่งปันกันเอาไว้เรียบร้อยแล้วว่า ใครจะยึดครองส่วนไหน ไม่มีก้าวก่ายปัดแข้งปัดขากัน”
จักรคำเอือม “พวกมันร้ายกาจมาก”
“นับวันอายิ่งเห็นชัดว่าพระราโชบายของพระเจ้าแผ่นดินสยามท่านถูกต้องเหมาะสมที่สุด”
“อยู่ที่พวกเรากันเองแล้วเจ้าอา ว่าจะรวมตัวรวมใจกันเป็นปึกแผ่นเดียวกันได้ขนาดไหน”