บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 2
หอหลวง บริวาร เร่งมือกับงานประดิษฐ์ดอกไม้สด และของตกแต่งพิธีศพ มิ่งหล้า เข้ามากับข่ายคำ
“เร่งมือกันหน่อย ก่อนเที่ยงทุกอย่างต้องเสร็จเรียบร้อย”
มิ่งหล้าถาม “แม้นเมืองหายไปไหนอีกแล้ว ฟองจันทร์เจ้าเห็นแม้นเมืองรึไม่”
“เจ้าออกไปตรวจดูความเรียบร้อยของปะรำพิธีเจ้า”
“ ดีแล้วละ แดดแรงยังกะอะไรดี ให้แม่ออกไป แม่ก็ไม่ไปหรอก”
“ทุกอย่างเสร็จทันก่อนเที่ยงแน่นอนเจ้า เจ้านางหลวงอย่าได้กังวล”
“อย่าให้ต้องขายหน้า แขกบ้านแขกเมืองก็แล้วกัน”
มิ่งหล้าขยับเหมือนจะมาช่วยเด็ดขั้วก้านดอกไม้
“เดี๋ยวเล็บก็ดำกันพอดี ลูกดูเฉยๆ คอยตรวจงานนังพวกนี้ ก็พอแล้ว”
ดงชมพูป่า ศุขวงศ์ยังคงคุยกับแม้นเมือง
“กฎเกณฑ์บางครั้งก็ต้องเปลี่ยนแปลงให้เข้ากับยุคสมัยและสังคม ภายนอกเชียงเงิน มีเหตุการณ์และความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากมายที่บ้าน ที่เมืองของพี่ หรือแม้แต่สยามเองก็มีกฎเกณฑ์ของตัวแต่เราก็ต้องปรับเปลี่ยน และยกเลิกหลายอย่างเพื่อให้สอดรับกับโลกภายนอกด้วย”
“ปรับเปลี่ยนยกเลิกก็เพื่อเอาใจผู้อื่นน่ะ..หรือ” แม้นเมืองเหยียดหยัน
ศุขวงศ์นิ่งฟังเพราะอยากรู้ความคิด
“การเปลี่ยนแปลงตนเองเพื่อผู้อื่น ก็ไม่ต่างจากคนไร้ราก ไร้ความคิด ไร้แม้กะทั่งศักดิ์ศรี ในกรณีนี้
ข้าเจ้าออกจะศรัทธาเมืองมัณฑ์มากกว่าสยามที่บรรพบุรุษของเรานำเอาบ้านเมืองไปถวายเป็นประ
เทศราชหลายเท่านัก..อย่างน้อย เมืองมัณฑ์ก็ดูเข้มแข็ง และทะนงกว่าสยาม ข้าเจ้าเคยได้ยินว่ากษัตริย์เมืองมัณฑ์ไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไร สักอย่าง เพื่อเอาใจพวกฝรั่งยังมีธรรมเนียมแบบไหน ก็ให้คงไว้แบบนั้น”
“พูดแบบนี้แสดงว่าเจ้ายังไม่รู้เรื่องการเคลื่อนไหวของการเมืองภายนอกเลย...”
แม้นเมืองเชิดหน้าหน้าท้าทาย
“อีกไม่เกินสองปี อาจไม่มีเมืองมัณฑ์อีกต่อไป” แม้นเมืองนิ่งอึ้งแต่ยังเก็บอารมณ์