บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 2 หน้า 3
“หวังได้ยากเหลือเกินเจ้าความคิดแบบนั้นหยั่งรากลึกในเชียงเงินมานานเกินไปยิ่งทั้ง เจ้าหน่อเมือง เจ้าแม้นเมืองได้รับการปลูกฝังความคิดมาจากเจ้าอุปราชสิงห์คำ ยิ่งมองไม่เห็นหนทาง”
โถงคุ้มเจ้าหลวง แม้นเมืองกลับเข้ามาในคุ้มหลวงผ่านห้องโถง ที่ใช้ต้อนรับศุขวงศ์เมื่อวาน แม้นเมืองชะงักหยุดมอง จุดที่ตัวเองมาแอบดู แอบฟัง แม้นเมืองขยับเดินเข้าไปที่ตำแหน่งนั้น..มองผ่านจุดนั้น
“หลานคิดแต่เพียงว่า เจ้าอาอาจเมตตาเปิดโลกเปิดธรรมเนียมของเชียงเงินให้เขาได้รู้ได้เห็นเป็นบุญตัวบ้างเท่านั้น”
“กฎเกณฑ์บางครั้งก็ต้องเปลี่ยนแปลงให้เข้ากับยุคสมัยและสังคม....
“อีกไม่เกินสองปีอาจไม่มีเมืองมัณฑ์อีกต่อไป”
แม้นเมืองคิดหนักเพราะไม่เคยมีใคร เปิดประเด็นความคิดแบบนี้ให้ตนเลย
“เจ้าจะไม่เรียกเราว่าพี่หรือ...แม้นเมืองด้วยศักดิ์และอายุเราเป็นพี่ของเจ้า”
แม้นเมือง หน้าแดงใจสั่นขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ..ผู้ชายคนนี้มีอำนาจเหนือเราอย่างปฏิเสธไม่ได้
“แม้นเมือง” แม้นเมืองสะดุ้ง รีบหันกลับมา
“เจ้าพี่”
“พี่ขอโทษถ้าทำให้น้องตกใจ”
“น้องผิดเองที่ปล่อยความคิดไปหลายเรื่องอย่างไม่ รู้จักควบคุม”
“ถ้าพี่ทายไม่ผิดน้องก็คงเฝ้าคิดถึงแต่เจ้าอาสิงห์คำ”
แม้นเมืองเก็บงำความในใจอย่างอดรู้สึกละอายใจไม่ได้
“นี่น้องออกไปไหนมาแต่เช้า”
“น้องไปตรวจดูความเรียบร้อยของปะรำพิธีคืนนี้”
“ไม่ได้ไปจนถึงเรือนรับรองใช่ไหม”
“เปล่า...เจ้าพี่”
“ดีแล้ว...ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องไป ขาดเหลือสิ่งใด พญาวังขวาก็ดูแลเอง...เจ้าพ่อยังเห็นแก่
ความเป็นญาติ ยังเมตตารับรองในฐานะแขกเมือง เป็นพี่คงตะเพิดไล่ ให้พ้นจากเขตเชียงเงินของเราแล้ว ไอ้พวกกูลาขาวมารยาทต่ำทรามยังไปหลงชื่นชมเอาอย่างมันอยู่ ได้ ลดเกียรติลดศักดิ์ศรีตัวเอง น่ารังเกียจ”
แม้นเมืองที่ได้แต่รับฟังพยายามถึงจิตวิญญาณตัวเองกลับมาสู่ความเป็น แม้นเมืองคนเดิม