บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 2 หน้า 5
“เสร็จแล้ว...สวยมาก ตัวเมรุสูงเกือบเท่ายอดหอหลวงเลยละ”
“โอ้โฮ...เจ้าพ่ออนุญาติให้สร้างสูงถึงขนาดนั้นเลยหรือ”
“ก็เจ้าอากับเจ้าพ่อเป็นพี่น้องคู่ทุกข์คู่อยากกันมานี่นา มิ่งหล้า ท่านรักกันมากรู้ใจกันคิดเห็นสอดคล้องกันทุกอย่าง”
“นั่นสินะ....น้องไม่น่าถามเลย” แม้นเมืองนิ่งไปชั่วขณะ รู้สึกผิดที่ความคิดตัวเองเตลิดไปไกล
“ถ้าเป็นงานของพี่นะมิ่งหล้า...น้องไม่ต้องสร้างอะไรให้ใหญ่โตถึงขนาดนี้หรอกนะ”
มิ่งหล้าอ้าปากค้างที่จู่ๆแม้นเมืองพูดเรื่องความตายขึ้นมา
“แค่เผาให้หมดแล้วสร้างเจดีย์องค์เล็กๆเก็บเถ้ากระดูกพี่ขอเจดีย์สีขาวนะ สร้างไว้ในดงไม้...ดงชมพูป่า เท่านั้นก็พอ”
“พี่พูดอะไร.. แม้นเมือง อย่าพูดนะอย่าพูดอย่างนี้ พี่ทำให้น้องกลัว รู้ไหม มันเป็นลาง...”
มิ่งหล้าเสียงสั่น แม้นเมืองเงียบ กวาดตามองไป ทุกคนนิ่งค้าง มองมาด้วยความวิตกกังวล ฟองจันทร์ช็อคตาค้างไม่ต่างจากมิ่งหล้า มิ่งหล้าน้ำตาไหล
“ถอนคำพูดพี่เดี๋ยวนี้นะ ถอนคำพูดซะ.น้องไม่ชอบเลย”
“พี่แค่พูดเล่นเท่านั้นเอง มิ่งหล้า พี่แค่อยากรู้ว่าน้องจะรักพี่เหมือนที่เจ้าพ่อรักเจ้าอาไหมเท่านั้นเอง”
“พี่ถามอะไรอย่างนั้น...รักสิ ทำไมจะไม่รัก” แม้นเมืองเอื้อมไปจับมือมิ่งหล้ามากุมไว้
“พี่ก็รักน้อง...มิ่งหล้า...น้องเป็นดวงใจของพี่เจ้าหลวงและเจ้านางหลวง เป็นศรีของ เชียงเงินเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่ พี่จะรักและดูแลมิ่งหล้า ขอให้เรารักกันจริงรักตลอดไป เสียสละเพื่อกันจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตนะ เพราะเราก็เป็นพี่น้องกัน เหมือนอย่างเจ้าพ่อกับเจ้าอา”
มิ่งหล้าไม่ตอบแต่ยิ้มรับคำใสแบ๊ว
คุ้มหลวง ห้องแสนอินทะ หน่อเมืองแจ้งข่าวแสนอินทะ
“พระเจ้าแผ่นดินสยาม ส่งข้าหลวงจากเชียงใหม่มาร่วมงานด้วย เจ้าพ่อคิดว่าหลังงานสถาปนาลูกขึ้นเป็นอุปราช ลูกควรลงไปรายงานตัวที่ เชียงใหม่ รึไม่”
“จำเป็น...อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องลงไป”
“ลูกต้องทนฝืนใจ เข้าพิธีถือน้ำพิพัฒน์สัตยาอย่างนั้นรึ”