บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 13 หน้า 2
กัลป์หนักใจ “แต่เราจะหยุดพวกมันยังไง ในเมื่อพวกเราก็มีกันแค่นี้ ไอ้เพลิงก็ไปอยู่กับไอ้แสนซะแล้ว”
“ฮึ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ไอ้คนทรยศ”
กัลป์ตบบ่าปลอบ “วันนี้ตะเภากลับไปพักก่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว”
“ขอบใจนะตะเภา ถ้าไม่ได้เธอล่ะก็ แผนนี้คงไม่สำเร็จแน่”
ตะเภายืดอก ตะเบ๊ะ ภูมิใจ “ไม่ต้องเกรงใจ ตะเภายินดีรับใช้เสมอ”
หน้าต่างห้องตะเภา ตะเภากระโดดเข้าหน้าต่างห้องแล้ววิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ตะเภาเดินย่องลงบันได ตะเภาได้ยินเสียงประตูปิดรีบลงจากบันได รู้ว่าพ่อปานกับแม่แจ้กำลังจะลงมา ตะเภาหันซ้าย-ขวารีบมองหาว่าจะทำอะไรดี
พ่อปานกับแม่แจ้เดินลงบันไดมา พ่อปานกับแม่แจ้สบตากันมองไปที่ตะเภา ตะเภาทำเป็นก้มหน้าก้มตากวาดร้านอย่างเศร้า “โอ้โหแม่คุณ แม่มหาจำเริญ ขยันกวาดร้านตั้งแต่เช้าเลยนะ พักๆบ้างก็ได้ให้จงอางมันช่วยทำ”
แม่แจ้เข้าประคองตะเภาให้นั่งเก้าอี้
“วันนี้ไม่ต้องช่วยพ่อกับแม่ทำงานหรอกนะ ไปพักผ่อนดูหนังคลายเครียดบ้างก็ได้ จะได้ลืมๆ เรื่องไอ้เพลิงมัน”
ตะเภาหุบยิ้ม
“อย่าพูดชื่อมันสิแม่ ยิ่งพูดพี่เขาก็ยิ่งคิด”
“คิดบ้าอะไรของแกไอ้จงอาง ฉันลืมไปหมดแล้วย่ะ”
จงอางเดินไปเปิดประตูหน้าร้าน เจอเพลิงกับสมุนที่ยืนอยู่ “ฉันมาหาตะเภา”
ทุกคนมองไป เห็นเพลิงมาที่ร้านกับสมุนของแสนสองสามคน ตะเภาเห็นหน้าเพลิงแล้วก็นึกแค้น แกล้งทำเป็นไม่สนใจเดินไปเสิร์ฟกาแฟ เพลิงจะเข้าร้าน จงอางรีบปาดมาขวาง “ร้านนี้ไม่ต้อนรับพวกสวะสังคม”
เพลิงผลักอกจงอางหงายหลังไป พ่อปานกับแม่แจ้มาขวางอีก พ่อปานเงื้อกระบวย
“อย่านะโว้ย ขืนเข้ามาอีกก้าวเดียว กูฟาดไม่เลี้ยง”
“ลุงต่างหาก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่าขวาง” ตะเภาได้ยินอดใจไม่ไหวหันกลับมาทันที
“คิดว่าเป็นลูกน้องเจ้าพ่อ แล้วมันใหญ่นักหรือไง ไสหัวไปให้พ้น”
“ไปแน่ แต่ต้องทำงานให้เสร็จซะก่อน”
“งานอะไรของมึงวะไอ้เพลิง”
“นายแสนให้ฉันมาฉุด...” เพลิงยิ้ม “ตะเภา”
“ บรรลัยแล้ว ลูกแม่หนีขึ้นบ้านเร็ว” ตะเภาได้สติรีบกระโจนหนีไปอย่างไว
“พวกมึงคุมเชิงทางนี้ จำไว้ทำตามที่กูสั่ง” เพลิงรีบตามตะเภาขึ้นบ้านไป