บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 2 หน้า 4
ร้านกาแฟพ่อปาน พ่อปานกำลังชงกาแฟ ส่วนแม่แจ้กำลังเสิร์ฟกาแฟให้ลูกค้า ส่วนจงอางกำลังเช็ดโต๊ะ แม่แจ้หันไปทางหน้าร้าน ชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นองอาจเดินเข้ามาในร้าน
“โอ้ยมาอีกแล้ว เมื่อกี๊หูยังชาไม่หาย” พ่อปานหันไปเห็นเข้า มองคล้ายจะถามว่าองอาจจะเอาอะไร องอาจยิ้มมาแต่ไกล ก่อนจะเข้ามาพูดพลางชะเง้อมองหากระรอก “อ้าว...ลุงสุดหล่อนี่เอง ใครเป็นเจ้าของร้านนี้จ๊ะ”
“ข้าเอง”
“ตามสไมะโนครัวลุงชื่อปาน มีเมียสวยชื่อแจ้ ลูกสาวน่ารักชื่อตะเภา ใช่มั้ยล่ะ”
“เอ็งรู้ได้ไง”
“แหมคนอย่างฉันมีพรายกระซิบ แล้วลุงล่ะรู้จักฉันมั้ย”
“ถามแปลก ๆ ข้าจะรู้ได้ยังไงวะ เพิ่งเห็นเอ็งครั้งแรกก็ตอนยืนบ้าโวยวายอยู่บนหลังคารถ”
หลังร้านกาแฟพ่อปาน จงอางเดินหลุดออกมาจากทางหน้าร้านจะเข้าไปหาตะเภากับกระรอก
“เฮ้ย ๆ มนุษย์เพี้ยนเข้าร้านเราแล้วพี่”
“ใคร”
“ก็ไอ้บ้าที่ขายยาอยู่เมื่อกี้ไง” กระรอกยิ้มแปลกใจ
หน้าร้านกาแฟพ่อปาน พ่อปานตัดบท “เอ็งจะเอาอะไรก็ว่ามา”
“ฉันเป็นคนฉายหนังเร่ เมื่อวานไปนอนสีดานคร คืนก่อนอยู่ธงชัยคีรี คืนนี้ฉันจะพักที่เมืองพล ฉายหนังกินข้าวอิ่มเมื่อไหร่ฉันก็จะ…”
พ่อปานสวนทันทีไม่รอให้พูดจบ “เฮ้ยเดี๋ยว ไม่ต้องยาวมาก เอ็งจะทำอะไรในชีวิต มันไม่เกี่ยวกะข้าเลย สรุปเอ็งต้องการอะไรกันแน่”
“คนแถวนี้เค้าบอกลุงใจดี” พ่อปานนิ่งไม่ตอบ “ลุงปานใจดีตีไม่เจ็บ” องอาจแบมือหน้าตาเฉย
“ขอฉันยืมตังสักร้อยสิจ๊ะ”
กระรอก จงอาง และตะเภาเดินออกมาดูขณะที่พ่อปานกาลังบ่น
“เอ็งจะบ้าหรือไง เพิ่งเจอหน้าก็ขอยืมตังค์ เรื่องอะไรข้าต้องให้เอ็งวะ”
“คืออย่างนี้...ที่ฉันยืมเงินลุงเนี่ย ก็เพราะได้ข่าวว่าลุงเป็นคนใจบุญชอบให้ชาวบ้านแถวนี้กินเชื่อกินแปะไว้ก่อนเสมอ แล้วพอดี...อ่า...ฉันจะเอาเงินไปเติมน้ามันเครื่องปั่นไฟไว้ฉายหนังจ้ะ ไว้ฉายแล้วเก็บค่ายาได้เมื่อไหร่ ฉันคืนแน่”