บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 2 หน้า 5
“เหอะ ทำไมข้าต้องเชื่อเอ็ง”
“อ้าว ถ้าไม่เชื่อใจ ลุงจะเอายาแก้สังคังไปก่อนสักลังก็ได้นะจ๊ะ”
“ยาแก้สังคังไว้ทาหัว”
องอาจสวน “ไม่ใช่จ้ะลุง ที่หัวเขาเรียกยาแก้ชันนะตุ”
ลูกค้าในร้านอมยิ้มไปกับลีลาขององอาจอยู่นั้นเอง สิงโตกับสมุนเดินเข้ามา ท่าทางกร่างเหมือนอย่างเคย
“เฮ้ย...ไอ้คนที่ทำเมืองพลโกลาหลอยู่ไหนวะ”
ลูกค้าในร้านพ่อปานหน้าเหวอ รีบก้มหน้าก้มตาออกไปแทบไม่ทัน เพราะไม่อยากมีเรื่อง กระรอกเห็นสิงโตก็ตกใจ รีบหลบไปซ่อนอยู่หลังตะเภากับจงอาง
“ไอ้เจ้าของรถขายยาอยู่ไหน” พ่อปานเห็นท่าไม่ดีจึงขยับจะไปปรามสิงโต องอาจรั้งไว้
“ไม่เป็นไรจ้ะพ่อปาน เดี๋ยวฉันเอง” องอาจเดินไปทางสิงโตอย่างใจเย็น มือไพล่หลังเหมือนซ่อนอะไรอยู่
“พี่อย่าเครียดซิจ๊ะ เดี๋ยวเส้นโลหิตในกบาลโป่งแตกก่อนวัยนะจ๊ะ”
“เอ็งเป็นเจ้าของรถขายยาใช่มั้ย” องอาจฉวยโอกาสนั้นตะครุบปากสิงโต เห็นสิงโตรีบปัดมือออก แต่ก็ดันเผลอกลืนของบางอย่างลงคอเข้าไปแล้ว “ไอ้บ้า เอ็งเอาอะไรให้ข้ากิน”
“ไม่มีอะไรจ้ะ เห็นพี่เครียดแบบนี้ท่าทางคงท้องผูก ชั้นก็เลยให้กินยาถ่ายรับรองไม่เกินสองชั่วโมง คล่องทวาร บานตะไท”
สิงโตหันไปสั่งลูกน้อง “กระทืบมัน” องอาจหน้าตาตกใจไม่รู้จะแก้ไขปัญหานี้ยังไง ขณะที่ลูกน้องสิงโตตรงเข้าล้อมกรอบเขาไว้ กระรอกที่แอบมองอยู่ก็ตกใจเป็นห่วงไปด้วย หันไปมองกับตะเภาและจงอาง จะหาทางช่วยองอาจ องอาจถอยหลังกรูดหัวเราะแหะ ๆ ขณะที่สิงโตกับลูกสมุนเดินตรงเข้าไปหาแบบเอาเรื่อง
“ใจเย็นหน่อยสิจ๊ะ หงุดหงิดมาก ๆ เดี๋ยวก็กินเยอะ...พอกินเยอะก็เป็นโรคอ้วน ฉันไม่มียาลดน้ำหนักนะพี่”
“ไอ้กะล่อน ขอตะบันหน้าสักทีเถอะ” สิงโตชกองอาจไปสองสามหมัด แต่องอาจหลบอย่างไว
“อ๊ะ ๆ ๆ ชกฟรีไม่ได้นะพี่ หน้าหล่อๆแบบนี้ต้องใช้ทามาหากิน”องอาจแบมือขอตังค์หน้าตาเฉย “หมัดละร้อยห้าสิบ... ซื้อสิบหมัดคิดพันเดียว”
“ไอ้เวร” สิงโตตรงเข้าชกองอาจ แต่พลาดองอาจหลบได้ทันเข้าไปล็อคด้านหลังสิงโต พร้อมหยิบเงินจากกะเป๋าสิงโตยี่สิบบาท “ชกไม่โดนจ่ายยี่สิบ” องอาจเอาตัวกระแทกสิงโตเซถลาไป ลูกน้องสิงโตสองคนจะต่อยองอาจ
ลูกน้องคนหนึ่งเข้าทางด้านหน้า องอาจปล่อยหมัดซ้าย ลูกน้องอีกคนเข้าทางด้านหลัง องอาจปล่อยหมัดขวา
ทั้งสองปล่อยหมัดตรงที่องอาจพร้อมกัน องอาจหลบย่อตัวลงไปด้านล่าง ทำให้ลูกน้องสองคนต่อยกันเอง
องอาจออกมาหลบยืนอยู่ตรงกลางข้างๆ ลูกน้องสิงโตทั้งสองคน “ต่อยกันเอง จ่ายกันเองนะ”