บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 6 หน้า 3
“แหะ ๆ ปล่อยก็ปล่อย” องอาจชายตามองร่างกระรอกด้วยสายตาเจ้าชู้ “แหม...ฉันเองก็เพิ่งรู้”
“เพิ่งรู้อะไร”
“ผู้หญิงตอนออกมาจากห้องน้ำใหม่ ๆ สวยยิ่งกว่าผู้หญิงที่ก้าวออกมาจากร้านขายทอง...ตัวงี้ผ่องไปหมด”
กระรอกอาย ๆ ตีเพี้ยะเข้าที่ไหล่ขององอาจเต็มแรง องอาจร้องจ๊าก “โอ๊ย”
“เบา ๆ หน่อย เดี๋ยวคนได้ยิน”
ฉับพลันประตูห้องนอนถูกเคาะเร็ว “กระรอก...อยู่รึเปล่า ขอฉันเข้าไปดูหน่อย”
เสียงสิงโต กระรอกกับองอาจมองหน้ากันด้วยความตกใจ องอาจรีบหันไปกดสวิทซ์ปิดไฟ โดยไม่รอให้อนุญาต สิงโตเปิดประตูเดินเข้ามาทันที กระรอกทำเป็นตกใจ “ว๊าย...อะไรกันเนี่ย จู่ ๆ เข้ามาทำไม”
องอาจขดตัวซ่อนอยู่ข้างๆเตียงสีหน้าลุ้นๆ สิงโตเปิดไฟกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง แววตาค้นหา
“มาตามจับขโมย...ลูกน้องฉันสงสัยว่ามันจะมาทางเรือนนี้”
“ไม่เห็นมีใครนี่...ฉันเพิ่งดับไฟนอน”
“จะนอนแล้วทำไมไม่ล็อคประตู”
กระรอกสวนทันที “อ้าว ก็แม่เขาไปคุยกับพี่ดอกไม้อยู่ แล้วนายบุกรุกเข้ามาแบบนี้ นายแสนรู้ต้องไม่พอใจแน่!”
สิงโตชะงักไปนิดหนึ่ง รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดอยู่เหมือนกันที่ บุกรุกห้องผู้หญิงของเจ้านายยามวิกาล
“ฉันแค่ทำตามหน้าที่ ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน”
สิงโตเดินสำรวจ พลางส่งสายตามองไปรอบๆห้องอีกครั้ง แล้วจึงเดินออกไปพร้อมๆ กับปิดประตูห้อง
องอาจที่อยู่ใต้เตียงรอให้กระรอกปิดประตูห้อง กระรอกปิดประตูห้องเสร็จ หันกลับมาก็เจอองอาจ ทำให้หน้ากระรอกกับองอาจประชิดหน้ากัน “อุ๊ย...” กระรอกพูดเบา “ปล่อย”
องอาจเจ้าชู้ กอดกระรอก “ฉันกลัวจ้ะลูกพี่ ฉันกลัว...”
องอาจกลับกอดแน่นเข้าไปอีก กระรอกถึงกับอึ้งแกมระทวยในอ้อมกอดขององอาจ
“แค่ได้กอดลูกพี่แบบนี้ แล้วอาการกลัวหายไปเป็นปลิดทิ้งเลย”
กระรอกเศร้า ๆ “ปล่อยฉันเถอะ”
“จะให้ดี...ขออนุญาตหอมแก้มลูกพี่ เพื่อเป็นการสร้างขวัญและกำลังใจอีกสักหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”
กระรอกหันมามองหน้าองอาจอย่างผิดหวัง องอาจใจเสียหน่อยๆ
กระรอกเศร้าหนัก “เกิดเป็นผู้หญิงนี่มันไม่ดีเลยนะ มีแต่ผู้ชายคิดจะล่วงเกิน ไว้ใจใครไม่ได้สักคน”
เห็นอาการเศร้าและรันทดใจของกระรอก ทำเอาองอาจหยุดทะเล้น รู้สึกผิดขึ้นมาบ้างจนรีบคลายกอด
กระรอกเดินไปนั่งที่เตียง องอาจคุกเข่าลงแล้วคลานเข้าไปนั่งตรงหน้ากระรอก
องอาจอึกอัก “เอ้อ...ฉัน...ฉันขอโทษ โถ่...อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นลูกพี่ เดี๋ยวฉันร้องไห้นะ”