บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 6 หน้า 4
“รีบหนีไปเถอะ ถ้านายแสนมาฉันคงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะลำพังตัวฉันเองยังแทบจะเอาตัวไม่รอด”
องอาจขยับนั่งตั้งสติ นึกหาวิธีง้อกระรอก “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินลูกพี่เลยนะ”
องอาจเห็นกระรอกยังเศร้า ก็กล่าวจริงจังกว่าเดิม “ถึงเราจะเพิ่งเจอกันไม่นาน แต่ฉันจริงใจกับลูกพี่จริงๆนะ”
องอาจเสยผมให้กระรอก “เชื่อฉันนะ...ตราบใดที่ฉันยังอยู่ จะไม่มีใครทำร้ายลูกพี่เป็นอันขาด”
กระรอกมองหน้าองอาจด้วยซาบซึ้งใจ องอาจหันหลังกลับ แล้วหันกลับหากระรอกอีกที
“เอ่อลูกพี่ ก่อนไป...ขอกำลังใจหน่อยนะ” องอาจเอานิ้วสองนิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเอง แล้วเอาไปแตะที่แก้มของกระรอก องอาจทำหน้าทะเล้น “โฮ...กาลังใจมาเต็ม พร้อมรบ องอาจไปล่ะ...บ๊ายบาย...”
องอาจโบกมือแล้วปีนหน้าต่างหลบออกไป กระรอกจับแก้มตัวเองอมยิ้มอายๆ รู้สึกชอบใจผู้ชายคนนี้ไม่น้อย
เนินหญ้าหน้าบ้านแสน เพลิงเดินเข้ามายังบริเวณโถงใหญ่บ้านแสน มองตรงไปเบื้องหน้าด้วยสายตาไม่เกรงกลัว สปอร์ตไลท์เปิดขึ้นทีละดวงส่องมาทางเพลิง แสนนั่งตระหง่านอยู่ที่เก้าอี้นวมตัวหนึ่งซึ่งตั้งชิดผนังด้านในสุด เบื้องหน้าบนโต๊ะยาวมีขวดใสใส่บรั่นดี และแก้วสองใบวางอยู่ ถัดไปเป็นไม้คมแฝกสายตาจ้องมองมายังเพลิงที่กำลังบุกเข้ามา เพลิงเดินตรงเข้าไปหาแสน พลางกวาดสายตามองไปโดยรอบอย่างระแวดระวัง คำพูดของกัลป์ย้อนเข้ำมำในความทรงจำเพลิง
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอเตือนนายไว้ก่อน คนอย่างแสนไม่เคยซื่อสัตย์กับใคร มันต้องวางกับดักไว้แน่”
เพลิงมองบรรยากาศในที่นั้นอย่างประมวลผล คมแฝกของกัลป์ยังแนบซ่อนอยู่ใต้ลำแขนของเพลิง ด้ามของมันซ่อนในอุ้งมือของเพลิง แสนพิงพนักเก้าอี้นวมอย่างผ่อนคลาย “เชิญ...ขอต้อนรับอย่างมิตร”
เพลิงก้าวเข้าไปยืนอยู่ที่กลางห้อง ไพล่มือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง เพื่อไม่ให้เห็นคมแฝก
“แน่ใจรึว่านี่เป็นการต้อนรับอย่างมิตร” แสนยิ้มไม่ตอบ...ก่อนจะเอื้อมมือไปรินเหล้าใส่แก้วทั้งสองใบ
“กูไม่เคยต้อนรับใครอย่างนี้ ไม่เคยให้โอกาสกับใครเลยนอกจากมึง เพลิง กัมปนาท”
“อ้อ !”
“เราจะดื่มแล้วก็พูดกันอย่างเปิดอก เข้ามานั่งตรงนี้สิ”
แสนหยิบแก้วเหล้ายื่นให้เพลิง เพลิงจะยื่นมือรับแต่แสนกลับปล่อยแก้วนั่นร่วงลงพื้นจนแตก พร้อมฟาดคมแฝกใส่เพลิง เพลิงตวัดคมแฝกที่ซ่อนไว้ออกมากันคมแฝกที่แสนตีเข้ามา คมแฝกทั้งสองอันปะทะกันยื้อกันอยู่ แสนหรี่ตามองคมแฝกในมือเพลิงแว็บเดียวก็จำได้
“คมแฝกเขี้ยวเสือของไอ้กัลป์ ไม่เลว...ขอกูพิสูจน์ดูหน่อยก็แล้วกัน”
เพลิงทะยานเข้าหาแสนหมายเปิดฉากลงมือก่อน แต่แสนกลับคว้าคมแฝกขึ้นตั้งรับอย่างรวดเร็วและเย็นใจรอยยิ้มของแสนทำให้เพลิงตระหนัก ว่าเชิงคมแฝกของตนยังเป็นรองอีกฝ่ายอยู่หลายเท่า แสนกับเพลิงปะทะกัน เพลิงได้แต่ตั้งรับและหลบหลีก เพลิงถูกฟาดและถูกถีบชนข้าวของล้มลงโครมคราม