บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 5 หน้า 6
“ช่าย พวกเราไม่เคยมาแถวนี้เนอะ”
กัลป์ยิ้มขำองอาจ แล้วหันไปยิ้มให้รองเพชร เห็นรองเพชรมองสามพระเอกอย่างถูกชะตา
โถงบาร์บ้านแสน เข้มกับขวานประคองมั่นเข้ามา “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”
“มีคนตลบหลัง ขโมยรถของเราไปให้ตำรวจ”
“ใคร”
“มันใส่ไอ้โม่ง ก็เลยไม่เห็นหน้ามัน เท่าที่เห็นมันมีกันสามคนครับนาย” แสนโกรธจัดตวัดคมแฝกจะตีไอ้มั่น
“ใจเย็น ๆ ก่อนครับเจ้านาย ตอนนี้ตำรวจจับได้แต่ของกลาง คงจะสาวถึงเราไม่ได้ง่ายๆ หรอกครับ”
แสนฟังด้วยความหงุดหงิด สีหน้าเครียด แสนครุ่นคิด “กูอยากรู้...ว่าใครคาบข่าวไปบอกตำรวจ”
หน้าแสนทั้งโกรธทั้งแค้นและเครียดหาทางออกไม่ได้
สามแยกเปลี่ยวแห่งหนึ่ง รถปิกอัพขององอาจแล่นเข้ามาจอด เพลิงกับกัลป์ก้าวลงมาจากรถ องอาจชะโงกหน้าออกมา “เป็นอันว่าเราแยกกันตรงนี้ก็แล้วกัน นายจะไปไหนต่อเพลิง”
“คงต้องกลับไปไร่แสงดาวก่อน”
องอาจหันไปทางกัลป์ “แล้วเฮียล่ะ”
“ฉันมันพวกสัมภเวสีไม่ต้องสนใจหรอก” กัลป์หันไปทางเพลิง “ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่กลับไปที่นั่นอีก”
“แค่กลับไปเก็บของน่ะ ขอบใจนะที่เป็นห่วง” เพลิงตบไหล่กัลป์ “ดูแลตัวเองด้วย”
ทั้งเพลิงและกัลป์หันหน้ากลับมาทางองอาจๆยิ้มขำ
“โอ๊ย...ไม่ต้องเป็นห่วงพ๊ม คนฉายหนังขายยาไม่มีใครสงสัยอยู่แล้ว สบายมาก”
“แล้วพวกเราคงได้เจอกันอีก กัลป์ เกรียงไกร...องอาจ ชาตินักรบ”
“แน่นอน เพลิง กัมปนาท”
เพลิงเดินแยกออกมาจากเพื่อนๆด้วยมาดเท่ กัลป์มองตามแล้วตบบ่าองอาจ ก่อนจะเดินออกไปอีกทาง ทิ้งให้องอาจยืนกอดอกอย่างผ่อนคลาย “เฮ้อ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการนะสหาย”
องอาจมองเพื่อนที่เดินจากไป เปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นองอาจตัวจริง
ห้องสอบสวนในโรงพัก รองเพชรกำลังสอบสวนสมิงที่นั่งหน้านิ่งไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นอยู่
“รถขนอาวุธเป็นของนายแสน ราชสีห์ ใช่มั้ย”
สมิงเงยหน้าขึ้นมองหน้ารองเพชรอย่างท้าทายไม่กลัวเกรง ไม่ตอบ