บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 5 หน้า 7
รองเพชรตบโต๊ะเปรี้ยงอย่างบันดาลโทสะ กานพลูที่จดบันทึกอยู่ถึงกับสะดุ้งตกใจ “ฉันถามว่าใช่มั้ย !”
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบ” สมิงยิ้มเยาะ ยั่ว “กะอีแค่รองสารวัตรง่อยๆ บนโรงพักกระจอก ไปตามผู้กากับเมืองขอนแก่นมาดีกว่ามั้ง”
“แก...” รองเพชรกระชากคอเสื้อสมิง กานพลูเข้ามายั้ง ๆ ไว้ไม่ให้ระเบิดอารมณ์มากไปกว่านี้
“ใจเย็น ๆ ครับท่านรองฯ”
“ทางที่ดีปล่อยตัวผมไปดีกว่า ยังไงซะผมก็รอดอยู่ดี”
“ทำไม...แกจะรอดไปได้ยังไง”
สมิงยิ้มเหี้ยมเหนือชั้น “เดินออกไป เหมือน ๆ กับตอนที่เดินเข้ามา ตำรวจไม่มีวันทำอะไรผมได้!”
รองเพชรโกรธจัดจ้องหน้าสมิงเขม็ง หมู่กร๊วกเดินเข้ามารายงานด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“รองฯ ครับ หมวดนิตย์เชิญข้างนอกหน่อยครับ” รองเพชรเดินออกไปพร้อม ๆ กับปิดประตูห้องขังโครม
รองเพชรเดินออกมาที่นอกห้องสอบสวน โดยหมวดนิตย์กำลังคุมตำรวจอื่นอีกหลายคน ยกลังไม้ลังหนึ่งมาวางไว้ที่กลางโรงพัก “ผมตรวจสอบดูแล้ว นี่คือสิ่งที่เรายึดได้จากผู้ต้องสงสัย”
ตำรวจเปิดฝาลัง รองเพชรเดินตามมาดู เห็นภายในลังไม้บรรจุสบู่ก้อนเหลี่ยมวางซ้อนกันอยู่เต็มลัง
“สบู่...สบู่เต็มคันรถ กับสารเคมีอีกจำนวนนึง แต่ไม่มีอาวุธสงคราม แล้วท่านรอง จะจับนายแสนข้อหาอะไร ขนของหนีภาษีงั้นเหรอ ทางการให้เราจับนายแสน ข้อหาค้าอาวุธ ค้ายา และซ่องโจร แต่นี่....มันแหวกหญ้าให้งูตื่นชัดๆ” รองเพชรรู้สึกเสียหน้า
ห้องลับในบ้านแสน มีแผนที่แบ่งแยกเมืองพลบนผนัง แสนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวหนึ่ง สนหยิบสบู่ก้อนลักษณะเดียวกับที่ตำรวจจับไว้ได้ขึ้นมาดู สีหน้าครุ่นคิด “ตำรวจจะรู้มั้ยว่าเรามีแผนอะไร”
“รองเพชรไม่ฉลาดขนาดนั้นหรอกครับนาย สิ่งที่มันเห็นก็มีแค่สบู่ กับสารเคมีอีกสองสามถัง”
แสนเอาฟักแคที่อยู่บนโต๊ะมาเสียบที่สบู่ หันไปสั่งเข้ม
“ถึงยังไงก็ต้องหาให้ได้ ว่าใครเป็นคนคาบข่าวไปบอกมัน ในอาณาเขตของแสน ราชสีห์ใครที่แปลกหน้า มันคือผู้ต้องสงสัย” แสนสีหน้าเหี้ยม หาทางเล่นงานคนที่ไปบอกตำรวจ
บริเวณเรือนพักคนงานบ้านแสน เพลิงก้าวกลับเข้ามาที่เรือนพักคนงาน ใบหน้าของเพลิงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจนึกสงสัย มองซ้ายขวาไปรอบ ๆ ทั่วอาณาบริเวณนั้น ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นเลย เหมือนเรือนพัก
คนงานเป็นเรือนร้างไม่มีคน เพลิงนิ่วหน้าขยับออกเดินด้วยความระมัดระวังมากขึ้น คล้ายรู้ว่ากำลังจะมีอันตรายเข้ามาถึงตัว เพลิงมองไปทั่วเรือนพักคนงานที่เงียบราวกับป่าช้า