บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 21 หน้า 16
กัลป์เห็นอัญชันหน้าเศร้าก็เอะใจ “คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่รู้ชาติก่อนเราเคยทำบาปทำกรรมอะไรเอาไว้ ชาตินี้ถึงต้องเจอกันในสภาพแบบนี้”
กัลป์อึ้ง ขณะที่อัญชันดึงมือกัลป์ออกมากุมไว้ และสารภาพเสียงสั่นเครือ
“บางครั้งฉันรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยกับทุกอย่างจนอยากยอมแพ้” อัญชันกลั้นนํ้าตา “แล้วก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามชะตากรรม”
กัลป์ใจเสีย “อัญชัน”
อัญชันสะเทือนใจ “เราอาจไม่ใช่เนื้อคู่กัน คุณไม่เคยคิดบ้างเหรอ ที่เราต้องพลัดพรากกันเสมอ นั่นคงเป็นเพราะพรหมลิขิตที่ถูกกำหนดไว้แล้ว” กัลป์นิ่งงันไปครู่นึง ก่อนจะกล่าวออกมา
“ต่อให้พรหมลิขิตมีจริง มันก็เปลี่ยนหัวใจผมไม่ได้หรอกอัญชัน อย่าว่าแต่ต้องพรากกันเลย ต่อให้ผมต้องตาย
ผมก็ไม่เสียใจที่รักคุณ และนั่นคือสิ่งที่สวรรค์หรือนรกก็ไม่มีวันที่จะลบล้างมันได้”
อัญชันมองคนรักอย่างตื้นตันก่อนจะสะอื้นนํ้าตาคลอ อัญชันสวมกอดกัลป์เอาไว้แล้วรํ่าไห้ออกมา
ป่าละเมาะริมลำธารชานเมืองพล องอาจกำลังนั่งเหม่อเลื่อนลอย ใจองอาจคิดถึงแต่ดวงใจน้องสาว ทั้งยามที่ยังปกติ ยามที่สติเพี้ยนไป และยามที่แสนพรากเธอไปจากเขา
“องอาจ” องอาจหันไปเห็นกระรอกยื่นห่อข้าวเหนียวปลาย่างให้
“กินซะหน่อยสิ ตั้งแต่เช้านายยังไม่กินอะไรเลยนะ”
องอาจฝืนยิ้มแสร้งเป็นปกติ “ผมยังไม่หิว ลูกพี่ทานเถอะครับ”
“เรื่องดวงใจนายอย่าห่วงเลยนะ พี่กัลป์บอกฉันว่าเค้าจะหาทางช่วย” กระรอกนั่งข้างๆ “นายต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ เพราะถ้านายอ่อนแอแล้วดวงใจจะพึ่งใครได้อีก”
“อ่อนแอที่ไหน ลูกพี่คิดมาก นายองอาจ ชาตินักรบ เข้มแข็งจะตาย” องอาจชี้ “นี่ไง หน้ายังยิ้มอยู่เลยครับ”
กระรอกละมือข้างนึงจากห่อข้าวไปกุมมือองอาจ “ฉันเป็นห่วงนายนะ นายรู้ใช่มั้ย”
องอางจรู้สึกอ่อนไหว แต่ไม่อยากให้กระรอกเห็น มองกระรอกอย่างขอบคุณ แล้วเดินออกไปก่อนที่กระรอกจะเห็นนํ้าตา กระรอกมองตามอย่างนึกกังวล
องอาจเดินมาหยุดยืนที่ใต้ต้นไม้ องอาจหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก สักพักก่อนจะสะอื้นร้องไห้ออกมา
“ดวงใจ ดวงใจน้องพี่” องอาจปล่อยระบายความรู้สึกอยู่สักพัก แล้วจึงลูบหน้าตั้งสติ
“ไอ้แสน กูไม่ยอมให้มึงทำร้ายน้องสาวกูเป็นอันขาด ถ้าดวงใจเป็นอะไรล่ะก็ มึงตายแน่”
องอาจมองไปด้วยความแค้น