บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 14
คมแฝก ตอนที่ 14
บทประพันธ์ เสนีย์ บุษปะเกศ
บทโทรทัศน์ คฑาหัสต์ บุษปะเกศ และ นันท์ปภัสร บุษปะเกศ
วันใหม่ ห้องจ่ายยาและชำระเงินในโรงพยาบาล กระรอกนั่งรอเรียกคิวจากพยาบาลเพื่อรับยาที่เคาน์เตอร์กับลำดวน ลำดวนมองไปรอบๆ เห็นว่ามีคนรออีกหลายคิวจึงหันมาบอกกระรอก
“เอ่อ คุณกระรอกค่ะ เผอิญคุณอัญชันสั่งซื้อของใช้หลายอย่าง ลำดวนไปตลาดก่อนนะคะ แล้วค่อยกลับมารับ”
กระรอกพยักหน้าให้ลำดวน ลำดวนลุกขึ้นแล้วยิ้มแหยๆ “นานรึเปล่าจ๊ะลำดวน”
“คุณกระรอกคะ อย่าหนีไปไหนนะคะ ไม่อย่างนั้นนายแสนเล่นงานลำดวนตายแน่”
“แม่ฉันยังอยู่ที่บ้านนายแสน แถมนายเพลิงก็คอยเฝ้าอยู่ที่รถ ฉันจะกล้าหนีเหรอ”
ลำดวนเดินออกไป กระรอกมองตาม พยาบาลเรียกให้กระรอกรับยา “คุณกระรอก”
กระรอกลุกขึ้นหันไป พยาบาลเดินมาพร้อมกับถุงยาและผลตรวจเลือดส่งให้กระรอก
“นี่ยาตัวใหม่ของคุณมาลัย ที่คุณหมอจ่ายเพิ่มให้ ทานวันละครั้งหลังอาหารเช้า ถ้ามีอาการแพ้ให้รีบติดต่อได้เลยนะคะ” กระรอกรับมาดู แล้วยิ้มให้ “ขอบคุณค่ะ”
ลานกิจกรรมในโรงพยาบาล ดวงใจนั่งเหม่ออยู่ที่มุมหนึ่ง ในมือถือดอกไม้ดอกหญ้าเล็กๆหมุนไปมาแววตาของดวงใจล่องลอยไปยังอดีต... ดวงใจอาการกำเริบ เสียสติเพราะคิดถึงภาพเก่าๆ ในอดีตอันโหดร้าย พ่อกับแม่โดนแสนใช้คมแฝกฆ่า และคิดถึงตอนตัวเองโดนแสนขืนใจ
ดวงใจกรีดร้องเสียงหลง เวลานั้นกระรอกเพิ่งเดินผ่านมาแถวนั้นพอดี พยาบาลก้อยรีบตรงเข้าไปดูดวงใจ
“ดวงใจคะ น้องดวงใจ”
“ไม้...ไม้คมแฝก...มันตีพ่อแม่ฉัน อย่า อย่าตี !!!” กระรอกนิ่งอึ้ง
ดวงใจโหยหวน ตัวสั่น “อย่า...อย่า!!! ฆ่าพ่อแม่ฉันทาไม อย่า!!! แม่ แม่จ๋า ช่วยพ่อที ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย” ดวงใจเหมือนติดอยู่กับภาพหลอนในอดีตที่เห็นพ่อแม่ถูกฆ่า พยายามยื่นมือไขว่คว้าหาทางช่วย
พ่อแม่เคยยิ้มให้ดวงใจ ครอบครัวเคยมีความสุข ดวงใจเคยเป็นแค่เด็กสาวธรรมดา
“พ่อ!!! องอาจ พี่องอาจ พวกมันจะฆ่าพ่อ พี่องอาจกลับบ้าน กลับบ้าน!!!”
“น้องดวงใจคะ มันเป็นแค่ฝันร้าย ไม่มีอะไรแล้วค่ะ” ดวงใจเหมือนจะเชื่อ แต่แล้วก็กรี๊ดขึ้นมาอีก
“หนี หนี ไม่เอาแล้ว ดวงใจอยู่ไม่ได้แล้ว !!!”